Onbir yıl önce bu gün bir yola çıkmıştım.Şimdi yeni bir yolun başında durmuş, hiç hayalini bile kurmadığım bahçeye bakıyorum. Hayat yolculuğumda şükür ki bu dünyanın yollarını uykuda harcayanlardan olduğumuzu hatırlatanlar var. Nefsin sesi hesaplarla, takıntılarla, aslında hiç politik olmayan niyetlerle veya bazen de düpedüz tam da öyle stratejilerle, zihnin alışkanlıkları ile bilindik senaryolara tutunmakla oyaladığı için uyuyoruz. Bu bedende bu dünyanın oyunlarının dışına çıkabilmenin yolu katılımcı bir gözlemci gibi her an farkında kalmak.




Her insan kadar gerçeklik mi var, yoksa zahirde zuhur edenlerin içeride bir hakikati var mı? Herkes farklı bir yerinden mi görür hakikati? İyinin ve kötünün ötesinde buluşmanın imkanı olabilir mı? Pişmanlığın, kızgınlığın, perişanlığın sebeplerinden özgürleşmek için, o sebepleri görmenin faydası olur mu? Mağduriyet edebiyatının ikincil kazanımlarını anlamak, benzer davranışları sergileme döngüsünü kırmamızı sağlar mı? Kendini ve hayatını fazla da ciddiye almamak ile olması gerektiğine inandığın gibi yaşamanın değerini önemsemenin çelişmediğini söyleyebilir miyiz?
Bunların hepsine evet diyorsak yeni bir güne hangi duruşla başlayacağımızı bilmemiz de gerekiyor. Bizi çevreleyen koşullara teslim olmadan, ama bütünün bilgisine katılmanın aslında teslimiyetle mümkün olduğunu da anlayarak. Biz ne kurgularsak kurgulayalım, bir yerde direnilemez bir akışa set çekmeye çalışıyoruz. Senin küçük planlarının dışında  işleyen hayatın büyük planında bilinmeze olan korkularımız yüzünden, affedilmez bir şekilde oyalanıyoruz. Uykuda geçen hayatı zaten ölmeye yaşıyoruz. Varlığın bir fark yaratmıyor kendinden uzak yaşadığın için. Kendine döndüren her adım, yolculuğun hediyelerini de getiriyor. Ama kendinden uzaklaştıkça elinin altındaki hediyelerin de değerini bilmiyorsun. Kendindekini açığa çıkarmadan yaşanan bir hayat kendine ihanet oluyor. Kendine ihanet eden, gelen bereketi de doğru okuyamıyor. Durumları insanları romantize edip duygularla oradan oraya savrulurken, özünde beş dakika sonra öleceğimizi bilseydik neyi kaçırdığımıza uyanık olmadığımız için gerçek mutluluğa yaklaşamıyoruz.. Kostümler, roller değişiyor ama tüm oyuncuların bunun nihayetinde bir oyun olduğunu bilecekleri bir sıçrama yaratmıyor. Kalesi olmayan bir maç müsabakasında gol atmaya uğraşıyor gibi koşturup duruyoruz etrafta. Amaçsızca, amacı bilmeden topu başkasından alıp sürmeyi kovalıyoruz. Sonunda gerçek bir kalemiz olmadığı için çekilecek bir şut yok. Yorgunluk var, zafer arzusu, gösteriler, ışıklar, alkışlar, faydasız stratejiler var ama gol yok. Gol olsa ne olur olmasa ne olurun bile sorgusu yok. Kendinle yarışmadığın, muhatabın önce kendin olmadığı sürece her zafer sahte, her gurur faydasız. Seni omuzların üstüne yükseltenler bir gün gelir yere de vururlar.

Bir şubatta başlayan hikaye başka bir şubatta bitiyor, her bitiş yeni bir başlangıçtır, deniyor. Nihai bitişe kadar kaç yol, ayrıma düşecek kimse bilmiyor. “Neden benim hikayem böyle?” diye sormanın belki de tek faydası, seçimlerinin sebeplerine uyanıp yeni seçimleri neye dayanarak yaptığına bakmak olabilir. Mutlaka her şeyin bir bedeli vardır. Ama bir de hediyesi. Korku bizi engelleyen en güçlü duygulardan bir tanesi. Korkmamaya veya bastırmaya çalışmak yerine, korkunun gözünün ta içine bakıp kendi rızasıyla sahneden çekilmesini beklemek en iyisi. Korku kendimizi korumak için var. Ama sen korkunun karşısında dimdik durunca kendini korumanın yolunun kaçınmakla olmayacağını anlamalı. Sakındıkça göze çöp batıyor gerçekten.
Sadece korku gibi belli tek bir duyguyla ilgilenip ona baktıkça, göz başka bir şeyi görmez hale geliyor. İşte sonrası kendi çöplüğümüzde yuvarlanıp gidiyoruz, adına da yaşamak diyoruz.