Meğer salı günlerini biraz da senin derslerin olduğu için sevmişim. On sekiz yaşımdan beri seninle her şeyi konuştum. Yıllarca ne zaman babamla konuşamadığım bir şey olsa, sana geldim sızlandım. Bazen senin de onun gibi duymaktan hoşlanmayacağım şeyleri söyleyeceğini bilsem de konuşmadan edemezdim. Ebeveyn veya otorite figürü olarak gördüğün ile tartışmak büyümeye çalışmanın doğal bir yoludur derler. Belki hem seninle tartışabildiğim için, hem de ne yaparsam yapayım, kim olursam olayım, beni olduğum gibi kabul edeceğini bildiğimden sana koşardım.

Güvendiğin, aklına saygı duyduğun bir büyüğünün olması, onunla  sohbet etmek, ona sırtını dayamak, akıl almak büyük nimetti. Her seferinde kapını açık tuttun bana. Öğüt versen de yargılamadın. En az kendi babam gibi iyiliğimi istediğin için dediklerini yapmayacağımı bilsem bile sorabildim fikirlerini.
Hayatımda gördüğüm en beyefendi adamdın. Minibüste ağzını kapamadan öksüren adama sinirlenip gelirdin, ama bile isteye ne bir kadının ne de bir  erkeğin kalbini kırdığını gördüm. Hoşa gitmeyen fikirlerini bile saklamadan  dile getirmenin en nazik, en gönül alıcı ve insana kendi değerini hatırlatıcı bir yolunu bulurdun.  

Bir gün bu yazıyı yazacağımı biliyordum. Ama çok erken oldu Canım Hocam. Günlerimi soracaksın diye anlatmaktan yüksündüklerim yüzünden, biraz da zamanımı nasıl geçireceğimi belki hala öğrenemeyişimden içimdeki pişmanlıklara bir yenisi daha eklendi. Keşke bazı şeyleri yapmak için ölümü beklemesek. Ama sen biliyordun emeklerine ne kadar müteşekkir olduğumu. Senin sadece bilgi değil, hayatta nasıl durulması gerektiğine inanıyorsan öyle durmaya çalışmanın kıymetini de verdiğini. Benim örnek öğretmenim olduğunu, hayatımdaki yerini ve rolünü biliyordun. Her fırsatta öğrencilerime de anlattığım, duruşunu, insanlığını, çalışkanlığını görerek büyüdüm. Ömrün olsa daha yapacak ne çok işin olurdu. Hepimiz her şeyden şikayet eder, hayatlarımızı beğenmeyip ona rağmen kılımızı bile kımıldatmazken, sen bir gün sızlanmadan görev bildiklerinden bir an bile yılmadın.

Gençliğim öldü gibi hissediyorum Canım Hocam. Gençliğin tüm tazeliği, masumluğu, heyecanı gitti senle beraber bu gün sanki. İyileşeceğim merak etme demiştin, ben de karşına çıkabilecek kadar düzeltmiş olacaktım bazı şeyleri, gelecektim ziyaretine. Yetişemedim. Ben sevdiklerimden bu kadar uzakta ne yapıyorum, ömrümü ne ile geçiriyorum diye ağladığım yağmurlu bir aralık sabahı, yine bir salı günü veda edemeden gittin.

İstanbul Üniversitesi’nde birileri kapısına öğrenci görüşme saati asarken sen kapını hep açık bıraktın bize. Yeri geldi sigaramızı yaktın. Polis baskın yaptığında odana kilitledin, vermedin kimseye.  Herkes o görüş bu görüş davasındayken sen ne olursa olsun konuşmaya değer gördün insan olduğu için herkesi. Ben bir tek senin derslerinde gördüm başka bölümlerden gelip merdivenlerde, hocanın kürsüsünde, masasında oturup ders dinlendiğini. Her görüşten kişilerce sayılıp sevilmeyi. Beş saat sürse de devam etmek istendiğini derslere. Yemek yemeyi unutup, çayını hep soğutup, o tahtaya yapıştırılan harita, masaya yerleşen köstekli saat ve kitaplar ile neredeyse okulda yatacaktın Canım Hocam. Pencerenin önünde birkaç bitki ve içi kitap dolu dolaplarının dışında birkaç koltuğun ancak sığdığı küçücük odandan ve öğrencilerinden para için vazgeçmedin. Tedaviden sonra bile yağmurlu bir günde taksiye bindiremedik seni. Tramvaydan iner yürürüm ben dedin, bir de kızdın yine, taksi de neymiş diye. O seni beğenmeyenler özel üniversitelerin makam otomobilleri ile inanmadıkları eğitimi pazarlıyorlardı o sırada.  Bunu duysan sadece başını yana eğer o çocuksu bakışlarını takınıp gülümseyerek bakardın yine. Ya da bir kahkaha patlatır, boşver şimdi bunları konuşmayalım derdin. Bir haklı olduğumu bildiğin bir de müşkülpesentlikle söylendiğim zamanlarda olduğu gibi.
Ben bu gün nasıl bir öğretmensem senin sayende. Biliyordun.  Ama bazen sınıfta bir hareketimin ya da konuşmamın seninkilerine benzedeğini farkettiğimi hiç söylemedim. Senin gibi anılarımdan çok söz ettiğimi öğrencilerime. Bazen anlamalarını istediğim, değer verdiğim bir şey için küçük masum hikayelerle süslediğimi. Senin de öyle yaptığını düşünürdük hep. Hep bir öğreti olurdu içinde hepsinin. İnsanlık hallerine dair.

Dediğin gibi benim Canım Hocam "Ölüm, sınavın sonu: Dirimsiz hayata diriliş"

İnşallah sonsuzda yine buluşuruz. Beni buna ilk sen inandırdın. Bazı şeylerin akıl bazı şeylerin kalpte taşındığına. Mekanın baki olsun.