Adına şiirler, kitaplar yazılan, imparatorluklara başkentlik yapan, aşığını acımasızca kendine bağlayan Şehr-i İstanbul maalesef kuralsızlık üzerine kurulu. İstanbul'un taşını toprağını altın yapan belki de bu ilkel düzen. Zalimin, zorbanın huzur içinde yaşarken, sıradan insanın heran ölüm, dayak, kapkaç, taciz korkusuyla yaşamaya çalışması da bu ilkellik düzeninin sonucu...

İnsanlar kuralsızlığın egemen olduğu bu şehirde acımasızlığını, hırslarının sınırsızlığını, ilkelliğin nasıl arzulandığını görür hale geliyor. Çünkü İstanbul’un Taşı Toprağı Altın ve herkes kendi hakkına düştüğüne inandığı altını almaya uğraşıyor. İşte, bu hakkı olduğuna inandığı altını alma çabası, İstanbul’u ilkelleştiriyor, huzursuzlaştırıyor, çirkinleştiriyor. Ama hemen herkes, aynı düşüncede olduğu için, bu normal görünüyor.

Yani minibüsçü 14-15 yolcuyu mal sahibi için, ayaktaki 5-6 yolcuyu kendi geçimi için alıyor, balık istifi yapmasını ise İstanbul’un taşının toprağının altınlığıyla açıklıyor. Taksici keza, neden olduğu anlaşılmaz, yüzbinlerce dolar verdiği plakanın parası çıksın diye uzun uzun dolaştırıyor bizi. Mekan sahibi hava parası olarak verdiği tonla paranın peşinde. Her sokağı parsellemiş değnekçiler bile, o sokak için ödediği artık kan mı, can mı, para mı bilinmez, onun derdinde. Ama hepsi, İstanbul’un o taşında toprağında gizli altının peşinde.

Peki sorun ne o zaman diyebilirsiniz, herkes kazanıyorsa? Evet pekçok kişi kazanıyor İstanbul’da ama ne pahasına? İstanbul, beyefendilerini kaybediyor. Memur ahlakını, köylü kültürünü kaybediyor. Şehir çürümeye başlıyor sonra. Bütün yüksek binalarına, şatafatlı ışıklarına rağmen şehir çürüyor! Ve çürüyen şehir, insanları da çürütüyor. Maalesef bizler de kendimizi, her yanı saran bu ahlaksız, ilkellik düzeninden çok fazla koruyamıyoruz.

Aslında herşey devletin tercihleriyle ilgili... Devlet ne zaman gücünü kullanmaktan, yani devlet olmaktan vazgeçerse, bazı şehirlerin de taşı toprağı altın olmaya başlıyor. Bir başka deyişle, devlet elini Ankara’dan çekerse oranın da hem taşı, hem toprağı altın olur. Basitçe şöyle anlatayım. Devlet, egemenlik hakkına dayalı olarak, ilgili kurumlarca kanun yapıyor, sonra da bunu uyguluyor. Kanun demek, ne demek? Sınır demek! Yani güçlü bir el ya da devlet diyor ki: “ Ey vatandaş, şirketler, yabancılar, benim sınırlarımdaki herkes! Bu kurallara uy! “  Kurallara uy, dediği zaman bir güç; orada taş toprak altın olmaz herkese. Mesela İstanbul’un sokakları, Ankara’nın sokaklarından daha fazla altın ihtiva eder. Çünkü Ankara’da her sokağı kafana göre işgal edemezsin. Mazallah, gariban değnekçi gidip validen, bakandan park parası falan ister, yaygara kopar sonra!

İstanbul’da devlet yoktur! Olmadığı için adam hemşehrilerini alır, der ki; ‘ Bu sokak benim. Her araba 5 YTL park parası verecek.’ Ne oldu? Taş, toprak altın. Başka bir adam örneğin, sucuk yapacak! Geldi İstanbul’a izinsiz, ruhsatsız, açtı dükkanını, en kalitesiz yağ, et, baharat falan yaptı sucuğu pazarda, orda burda sattı. Vergi var mı? Yok ! Herhangi bir yatırım; makine, teçhizat, Bağ-kur, o, bu? Yok. Oldu mu, taş toprak altın yine? Sonra, başka bir sülale gelsin, ama gözü kara! Çevirsinler bir arazi, yapsınlar evleri, belediye göz yumsun oy alacağım diye, memur görülsün, birileri memnun edilsin falan, ne oldu? Taş toprak altın oldu.

Peki, kanun olsa ne olurdu İstanbul’da? İş’te o zaman herkese altın olmazdı. Kanuna, nizama uyana altın olurdu sadece. Ama öte yandan, sıradan insan, yani kanunlardan, devletten başka güvenecek yeri olmayan insan daha huzurlu, daha mutlu yaşardı. Garson, gelip bir şey içmek isteyip istemediğimizi sorardı durmadan çay servisi yapmak yerine. Minibüs olmazdı zaten ama olsa da, herkes oturarak seyahat eder, araç her 10 metrede bir durmazdı. Ya da hesap sorabilirdik birilerine yanlış yaptıklarında. Eğer kanun hakim olsaydı İstanbul’da; kim olduğu belli olmayan kara giysili adamların egemenliği biterdi ve sen daha huzurlu dolaşırdın sokaklarda. Maalesef kanun yok ve olmadığı için; korku içinde yaşayıp gidiyoruz bu şehirde.