Tatillerde hava koşulları ne olursa olsun, uyumuyorsak futbol oynardık. Sürekli maç yaparak, maçları kaçırmamak için de hiç bir yere gitmezdik. Kardeşlerimiz dürümlerimizi sahaya getirirdi. Vedat abilerin evinin yandında bulan iki tarafı taş duvarla çevrili küçük sahada dört beş kişilik maçları yapar, sayımız artınca da Yüksellerin evin önündeki sahaya giderdik. Ortaokula kadar bu sahayı kullanmıştık. İlginç bir sahaydı. Bir yanı dere, diğer yanı yarım kalmış inşaat. Bir kaleyi Yüksellerin diğerini Gökşen yengelerin evinden yana kurardık.

Her maçımızda sessiz sedasız sahada yer almış bir futbolcu daha vardı. Ne goller kurtardı ne gollere sebebiyet verdi sayısını kimse bilmez! Forması ayakkabısı yoktu, oynamak için de kimseden izin almazdı çünkü o hep ordaydı.

Gökşen yengelerin evinden yana kalenin hemen sol çaprazında, ceza sahasına yakın bir yerde bulunan yaklaşık 80-100 çapında 15m yüksekliğindeki bu davetsiz futbolcu her maçımızda yer aldı.

Dut ağacı!

Heybetli bir ağaç olmasına karşın gövdeden yükselen ana dalların bir yanı bilinçsizce kesilmişti.  Yaprakları, dutlar erişemeyecegimiz kadar yüksekte kaldığından yazları meyvesinden çok gölgesinden yararlanır, buluşma yeri olarak da kullanırdık.

Dut ağacımız yirmidört saat yedi gün sahamızın bir kenarında duradursun, çocukluğumuzun untulması olanaksız diğer günlük ziyaretçileri de seyyar satıcılardı.

O sıralarda büyük alış merkezlerini Aşkın Bakkal, Hayrullah Bakkal, Mehmet Bakkal, Osman Bakkal, Kürt Bakkal, Laz Bakkal ve dolmuş duraklarına gelişi güzel olarak sıralanmış manav, kasap, pastane, berber, tuhafiyeci, ayakkabıcı, kuruyemişçi, kuru temizlemeci ve nalbur dükkanları temsil ediyordu.

Çekirdek, çiklet, gofret, akide şekeri, lokum , bisküvi ile mutluyduk daha fazlasını bilmiyorduk zaten. Ankara’nın alışveriş  merkezleri Ulus ve Kızılay’dı. Akköprü’de Amerikanvari sinemalar ve marketler de yoktu. Sadece kurban bayramında kurbanlıkların pazarlandığı, bayram dışında ise gidilmesi pek hoş görülmeyen, gençler arasında şakalara konu olan bir yerdi Akköprü.

Amerikan ve Avrupa merkezli patentlerin ürünleri henüz ülkemize şehrimize, mahallemize bu kadar girmemişti. Hamburgeri bilmiyorduk. İki bisküvi arasına bir lokum koydun mu tadından yenmezdi. Mevsime göre evde yapılarak hiç bir saglık kontrülüne gerek görülmeden satışa sunulan dondurmalar, pamuklar, sekerlerlemeler her zaman çekici gelirdi. Hele o yuvarlak bir tepsinin bakalava dilimleri gibi bölümlere ayrılmış küçük odacıklarına eritilerek dökülen her biri ayrı renk şeker macunu! Pek severdik. Nerede nasıl yapıldığını bilmeden birbirine karışmış rengarenk macunu yalamak ne keyifliydi! O günlerde ilk filmlerini yapan Uğur Dündar araştımacı gazeteciliğe henüz başlamamış oldugu için gıda kontrolü belediye zabıtasına ya da Allah’a emanet edilmişti.

Özelikle dolmuş, otobüs duraklarına yakın olan dükkanların önüne açılan sebze, meyve, kuru yemiş, balık tezgahları, köfteciler, kokoreçiler  mahalleye apayrı bir canlılık getirirdi.

Kredi kartı keşfedilmediği için veresiye diye tabir ettiğimiz bir kredi sistemi vardı. İmzasız, senetsiz, kartsız sözlü bir alış veriş anlaşması! Yani söz senetti.

Söz senetti ama düzenbazlar o zaman da vardı. Kimi hazine arsalarını  parselleyip satar kimi evde inek besleyip süte su katardı. Suyun bir gün sütten ve petrolden daha değerli olacağını o günden keşfettikleri için bu mücitlere madalya verilmesi pek münasip olur diye düşünüyorum.

Boyabatlı yoğurtçu omuzlukla taşıdığı yoğurt tepsileri ile gelişini, diğer seyyar satıclar gibi avazı çıktığı kadar bağırmak yerine,  elinde salladığı zille haber verirdi.  Mahalleli adını bilmezdi, onu herkes  yoğurtçu dayı diye çağırır, gıyabında ise Zilli Dayı derlerdi.

Yüz dönümlük bir bağın parsellenmesiyle bir anda bir kaç mahalenin sınırları çizilmişti. Bağın kuzeyinde Karslılar, Erzurumlular; kuzeydoğusunda Sivaslılar ile daha çok Kırşerhirlilerin oturduğu bizim mahalle içiçe girmişti. Böylece, hemen hepsi Sivaslı olan Kadir, Fevzi, Murat,Gamber, Baki, Remzi, Ali, Ayvaz, Cavit, Sami gibi yeni arkadaşlar girmişti hayatıma.

Aynı  yöreden gelip bir arada yaşayanlar, oturdukları yerin adıyla değil de, geldikleri yöre adıyla anılırdı. Boyabatlılar, Tokatlılar, Sivaslılar… . En kalabalık grup Kırşehirlilerdi. Kendi deyimleriyle birbirine çok tutkun olduklarından düğünleri,  hastalıkları, cenazeleri  hayli kalabalık olurdu.

 “Terzi maggasi var gasap biçaği var” diye, bağırarak mahalleleri dolaşan, makas ve bıçak satan Kars şivesi ile konuşan yaşlı ama tatlı dilli bir bıçakçımız vardı. Makasları, bıçakları bilerken o tatlı şivesiyle   çocuklarını anlatmayı pek severdi. Torunlarını, çocuklarını anlatırken onların çok güzel olduğunu şöyle dile getirirdi.  

“İnsan gıymır ki baksın.”

Arabacılarımız Kızılcahamlıydı, gelişlerini  meyve, sebzeleri kendi şiveleri ile seslendirişlerinden anlardık. Dereboyu’ndan Natoyolu’na kadar avazları çıktığı kadar bağırırlardı.

Deli Erolun kafayı çekip mahalleden transit geçmesi ya da oturup sarhoş agzıyla bir şeyler anlatması bizi çok eğlendirirdi. Erol, sokak tiyatromuzun küçücük kafasını bir yana yatırıp yamuk yürüyen, kimseye zararı olmayan, bize bilmediğimiz insanları bilmediğimiz olayları yüksek dozlu alkolle karıştırıp anlatan en gözde aktörüydü.  Onun mahalleden geçişini kaçırmak büyük kayıptı bizler için.

Seyyar satıcılar arasında, aile dramlarını, cinayetleri bir yandan teksir edilmiş kağıtlarla satanlar da vardı, hoparlörle okuyarak gezen çığırtkanlar da.

Herşey bir yana futbol bir yana. Seyyar satıcılar da çığırtkanlar da maçlarımızı bölemezdi.  Eğer maç yapmıyorsak, bir satıcı gördüğümüzde, önce annemize koşar memeler arasında gizlenen cüzdandan bozuklukları kaptık mı soluğu seyyar satıcıların yanında alırdık.

Bugün okurken kulağa çok sefil gelen hayatlarımız içinde hepimiz mutluyduk. Üstelik, annelerimizin, babalarımızın gozunder,  tıpkı Karslı Bıçakçının söylediği gibi ‘bakılmaya kıyamayacak’ kadar değerliydik.

Eksiklerimizin, gereksinimlerimizin farkında bile değildik aslında. Yoksulluğumuzu bile bilmiyorduk, bizden daha yoksulları da varken.  Herşeye karşın mutluyduk, yoklarımız, üzüntülerimiz hep vardı ama gülücüklerimiz daha fazlaydı, kendi eğlencemizi kendimiz yaratmayı, kendi oyuncağımzı kendimiz yapmayı, paylaşmayı biliyorduk.

Ay sonunda veresiye defterlerini nasıl kapatacağını düşünen annelerimiz, babalarımız aynı düşüncede  olmasa bile biz mutluyduk. Her şey sudan ucuzdu.

Çünkü Şans, Talih, Kader, Kısmet 5 kuruştu...