Paşanın 6 ay önce Istanbul’da bir torunu olmuş:

 

Mehmet Ali.  Mehmet Ali Aybar Istanbul Üniversitesi hukuk bölümünden mezun oluyor, asistan, sonra uluslararası hukuk doçenti oluyor.  1928 Amsterdam Olimpiyatlarında 100 metre ve bayrak yarışlarına katılıyor.  1946’da yazdıkları yüzünden üniversiteden atılıyor, 1949’da “Milli Şef” İnönü’ye hakaret suçundan kuzeni Nazım Hikmet’le birlikte kısa bir süre hapis yatıyor.  1962’de TİP’in (Türkiye İşçi Partisi) kurucuları arasında yer alıp başkanı oluyor.  1965’te Ankara’da TİP genel merkezinde Aybar’ı tanıyorum.  Demokratik yoldan başa gelmeyen, halkın desteğinden yoksun bir sosyalist rejimin yaşayamayacağını savunuyor.  Daha sonra “Türkiye’nin beklemeye tahammülü yok” diyerek silahı alıp dağa çıkan genç kardeşlerime yapmayın, etmeyin diye yakarıyor.  1965 seçimlerinde 14 kişiyle birlikte milletvekili seçiliyor.  1968’de Sovyetlerin Çekoslovakya’yı işgâline karşı çıktığı ve Leninizm yoluyla sosyalizmin kurulamayacağını ve aynı Dubçek gibi “Türkiye’ye özgü, güleryüzlü sosyalizm”i savunduğu için kayıtsız şartsız Sovyet bağımlısı olanlarca eleştiriliyor, dışlanıyor.  Ünlü İngiliz düşünürü Bertrand Russell’ın kurduğu Uluslararası Savaş Suçları Mahkemesi üyesi oluyor ve ABD’nin Vietnam savaş suçlarının yargılanmasında yer alıyor. 12 Mart döneminde Meclis’teki tek sosyalist olan Aybar, dönemin baskılarına ve idamlara karşı tek başına mücadele ediyor.  Birçok kitap yazıyor ve 1995’te ölüyor.  Kadri bilinmemişlerden Aybar’ı saygıyla anıyorum.

Onları hep birer birer

                        Tanıyorum,

Onlarla yan yana,

Boyanamadığım diye kana

      Kendi kendimden utanıyorum.

Daha çok onlar yaşamalıydı,

Daha çok onlar haketmişlerdi bunu.

Daha çok onlar bilirlerdi

      Yaşamanın ne olduğunu.

Ben onlardan öğrendim

Sevmeyi sevilmeği,

Bana onlar öğrettiler

Dostu dost düşmanı düşman bilmeyi

Kafamı onlar yoğurdular.

Orada yepyeni

Taptaze
                        Gıcır gıcır bir alemi

                                    İlk önce onlar kurdular.

O topraklarda ayrı gayrı bilinmez.

O topraklarda hep el ele tutulmuştur,

O topraklarda dert unutulmuştur;

Burcu burcu ekmek kokan baharda,

            Ağız dolusu gülünür o topraklarda.

Daha çok onlar yaşamalıydı,

Daha çok onlar haketmişlerdi bunu;

Daha çok onlar bilirlerdi

                        Yaşamanın ne olduğunu.

Kavgam onların adıyla anılılır.

Onlar öyle aç,

            Öyle çıplak

                        sanılır

                                    Ama;

İlk önce onlar

                        altettiler yokluğu,

            Onlar tattılar,

            İlk önce asıl tokluğu.

Daha çok onlar yaşamalıydı.

Daha çok onlar haketmişlerdi bunu;

Daha çok onlar bilirlerdi

                                    Yaşamanın ne olduğunu.

 

Nail Çakırhan sonra şiiri bırakıyor, Türkiye’nin Mimar Sinan’dan sonra en ünlü “diplomasız” mimarı oluyor,  Geleneksel mimariyi korumak için uğraşıyor ve 1983’te dünyanın en saygın mimarlık ödüllerinden “Ağa Han Uluslararası Mimarlık ödülü”nü kazanıyor.  Sevgili dostu Ruhi Su sanki Gümüş İbrik türküsünü Nail için söylemiş.  Geçen hafta 98 yaşında ölen gümüş ibriklerden Nail Çakırhan’ı da saygıyla anıyorum.