Salonun pencereleri Noel ışıklarına kavuştu.

 

Kentin ana caddeleri gelinlik kızlara döndü; her yer ışıl ışıl, rengârenk. İnsanın içi açılıyor balkonlardaki, pencerelerdeki ışıklara bakınca.

 

Yeni yıla girerken bu ışık seli nasıl mutluluk veriyor insana.

 

Yeni yıl dünyaya mutluluk getirecek mi bakalım. İşte bunda kuşkuluyum.

 

 

 

Bütün gün evde kaldım, bilgisayarımdaki gereksiz metinleri, şiirleri sildim. Ne çok şey biriktirmişim bilgisayarımın belleğinde. Ne çok yer açıldı yeni metinler, şiirler için.

 

Yücel Kayıran Kitap-lık’ın Kasım sayısındaki şiirinde 7 Kasım 1980’de Faşist Askeri Cunta tarafından öldürülen İlhan Erdost’u ağırlıyor şiirinde “..7 kasım bindokuzyüzilhan idi..” diyerek.

 

Şiirin girişindeki şu dört dize İlhan Erdost’u anlatıyor bir güzel:

 

Geri gelmedi gözaltından İlhan; 7 Kasım’dan beri geri gelmiyor, hiç gelmeyecek. Onu öldürenler geziyor aramızda, onlara bir şey olmadı. Acı olan da bu. Bir yayıncıyı, bir babayı, masum bir insanı öldürenlerin ceza almadan yaşayıp gitmeleri.

 

 

 

Sunja Altınel’in Kontes’in Ölümü ve Başka Buruk Öyküler kitabındaki öykülerde gerçekten bir burukluk var. Almanya’da öğrenciliği geçen yazarın anılarından, gözlemlerinden süzülüyor öyküler.

 

Bir fırsatında  öğrenci, arkadaşı Fransız asıllı Caroline’ye “yabancı olmak nasıl bir duygu” diye sorar: İşte yanıtı: “Tıpkı kendine ait olmayan bir oyuncakla oynamak gibidir,” diye yanıtlar o da bu can alıcı soruyu.

 

Başka bir yerde de şu uzunca konuşmada “yabancılık” kavramına açıklık getiriliyor:  Yabancılık “Sürekli sürgünde yaşamak. Bildik, tanıdık bir insanla ya da mekânla karşılaşmayı dilemek. Onları bulduğunu sandığın anda ise kaybetmek ve yeniden aramaya başlamak. Hani derler ya: Bir kimseye ya da bir şeye aşina olma duygusu. Her zaman eksik bıraktığımız ya da tamamlayamadığımız şeyler olduğu için peşinden gittiğimiz o duygu. Kendimizi en mutlu hissettiğimiz bile zaman zaman önleyemediğimiz bir dürtü halinde yükselen ve boğazımıza bir yumruk olarak takılan o duygu. Geçip gittikten sonra bizi hiçbir şey olmamış gibi davranmaya iten o duygu.”

 

 Yabancı olmanın böyle ağır, felsefi bir yanı da vardır. Herkes onun bu yanını kolay kolay göremez.

 

 

 

Turgut Uyar 13 Ağustos, 1956’da defterine şöyle yazmış:

 

 

Yazamam sıkıntısı ne berbat bir şeydir, iyi bilirim. Yazmak isteyip de yazamamak insanı perişan eder. Yazabilmek için kimi itelemelere gerek duyar insan Turgut Uyar’da olduğu gibi. Bende de ne çok oldu böyle durumlar. Yazanlarda olağandır bu tür duygu yalpalamaları.

 

 

 

Varlık’ın Aralık sayısında Ahmet Oktay’ın “Birahane Longa”a şiiri dosya konusu olmuş. 1983’te yayımlanana Kara Bir Zamana Alınlık’ta yer alan bu uzun şiirde farklı bir atmosferi sergiliyor Ahmet Oktay. Birahaneye sığmayan bir dünyaya sokuyor bizi şiiriyle.

 

 

Longa, “Türk mûsikîsinde yürük karakterde bir oyun havası”dır.

 

Şiir de “Cızırdıyor gramafon yüreğim” diye başlıyor ve Anadolu’yu, bir kenti, bir semti bu şiirin özgün soluğuyla selâmlıyor Ahmet Oktay.

 

 

 

750 sayfalık Günahkâr Kırmızı Masum Beyaz’ı (Sel Yayınları) okuyorum.Michel Faber’in bu oylumlu kitabı “hayat kadını” genelev arasında masumca ilişkileri ele alıyor. Yüzyılın başı mı desem daha mı eski bir önemi mi desem, işte o yılların, günlerin aile, toplum ilişkisi içinde aşkı ve cinselliği açık açık irdeliyor yazar. Romanın kalınlığı baştan gözümü korkutmuştu ama okudukça dilin ve çevirinin (çeviren, Emre Erbatur) akıcılığı kitaba ilgimi zinde tutmaya yetti.

 

“Kırmızı” cinselliği (hayat kadınlarını, genelevi), “beyaz” ise sadakati, evliliği imliyor.

 

 

 

Raporlu olmak ne güzel! Okul için erkenden kalkma derdi yok bu hafta da. Geceleri geç yatıp erken kalmak yerine, sabahları uykumu almış olarak kalkmanın keyfini yaşıyorum bir haftadır. Nasıl yorulmuşum ve gerilmişim okula gidip gelirken. Bu süre içinde bol bol okuyorum, elimden bu geliyor. Rahime ile uzun yürüyüşlere çıkıyorum. Eve dönerken ufak tefek eksiğimizi gediğimizi de görüyoruz dükkânlara uğrayarak.

 

 

 

Bilgisayarımı temizlemeye devam: Unutup gittiğim ne çok şiiri gün ışığına çıkardım yeniden. Kimisi bitmiş, kimisi yarım şiirlerimi bir dosyada toparladım. Şimdilik dosyanın başlığı Çınlatma oldu. Bu, yakında çıkacak Çınlama’dan sonra yazılan şiirleri içerdiği için böyle oldu; bu başlık gelip beni buldu. Kulak çınlamasından çok çektiğim için bu başlıklar isabetli oldu gibime geliyor.

 

 

 

Hayâl Yayınları Çınlama dosyamın içini gönderdi. Yeniden okuydum şiirleri ve Çınlama Günlüğü’nü. Ne çok şey gözümden kaçmış! Şaşırdım doğrusu. Özgen Hanım sabırla benim bulduğum hataları düzeltiyor ve dosyayı bana yeniden yolluyor. Onun ve benim içimize hatasız olarak dosyanın sinmesi için uğraşıyor, didiniyor. Şiirlerin arka planını oluşturan günlüğü önemsiyorum. Şiirlerin yazıldığı yerlerin ve ortamın atmosferini imliyor çünkü.

 

 

 

Çınlama’nın kapağı geldi. Güzel. Beğendim. Hayâl Yayınlarının kare şiir kitaplarından. Kapak rengi karışık değil. Açık gri doku üzerine kırmızı harfler. Arka kapağa da kitabın ilk şiirinin ilk dörtlüğünü koyduk:

 

 

Dört hafta kalmak üzere tinnitus kliniğine giderken karışık duygular içindeydim.

Şiirler o karışık duyguların ürünü.

 

 

Hayâl Yayınlarından son kez geldi Çınlama’nın kapağı ve içi. Son kez baktım ve gözden kaçan bir iki şeyi düzeltip yeniden yolladım dosyayı Ankara’ya. Sözleşmeyi imzaladıktan sonra faksla yolladım; olmamış, okunmuyormuş. Bu kez  tarayıp e maille yolladım, oldu.

 

Yeni şiir kitabı çıkmak üzere olan bir adam gibi hissediyorum kendimi.

 

Toplu şiirlerimin hemen arkasından yeni şiirlerimin çıkması da başka bir duygu seli bende.

 

 

 

Aras Ören’le çoktandır görüşemiyordum. Bugün ona uğradım ve 2-3 saat konuştuk arayı kapatmak için. Yazdıklarımız, yayımladıklarımızla birlikte Türkiye’yi, burayı konuştuk durduk.

 

Aras, bana, yeni romanı Hayaller ve Rastlantılar’ı (İthaki) verdi. Sonra da Artist Galeri’deki Şahin Paksoy sergisine gittim. Tahta üzerine insan yüzleri çiziyor Şahin Bey. Yüzlerin öyküleri iç içe geçmişti suratlar gibi. Karikatür havasındaki resimlerinde de geleneksel Türk resim sanatından esinlenme ağırlıktaydı sanki. İznik ve Kütahya çinilerinin renk ve desenleri... belli oluyordu hemen. Abuzer Güler’le de karşılaştım sergide. Ne kadar az insan vardı, geldi, sergiye. Üzüldüm.

 

 

 

Ben bitmedim ama Gösteri’nin yazısına en son noktayı koydum. Turgut Uyar’ın şiir günlüklerini de yazımın içine iyice yedirdim. İyi, kıvamını bulmuş bir yazı olduğu kanısındayım.

 

Kadın Öykülerinde Avrupa’yı unutmadım elbette. Yazışmalar sürüyor. Zeynep Avcı da katılıyor seçkiye. Yasemin Yazıcı’dan gelen öyküleri okuyacağım biraz sonra.

 

Heyecanın biri bitmeden biri başlıyor!

 

Bir de yarın şu illetlik okul olmasaydı!