Haftasonları çoğunlukla Barış’la vakit geçiriyorum. Bazı akşamlar, askeri gazinodan yalvar yakar aldığımız iki birayı, saklaya saklaya götürüp Öğretmen Evi’nde içiyoruz. İlçe çok tutucu. Sigaradan başka hiç bir kötü alışkanlıkları yok. Varsa da görünürde yok! Boşalan şişeleri bile çaktırmadan atacak yer bulamadığımızdan çantamıza koyup köye götürüyor, uygun bir zamanda uçurumdan aşağı atıyoruz.

Bu Cumartesi sabahı yine Hizan’ın tek pastanesinde Barışla kahvaltı yaptık. Hesabı ödedikten sonra bir daha burada kahvaltı yapmamaya karar verip Öğretmen Evin’e yollandık. Hep bu kararı alırız zaten. Bir de uygulayabilsek!

 

Bizim Barış’la ilginç tasarılarımız var. Kafa kafaya verdik mi ne düşler ne işler tasarlarız! Bu sabah da aklımıza geldi. Hizan’a bir pastahane gerek. Yok olmuyor böyle. Duydum, Bartın’da her sokakta beş tane pastahane varmış. Kadınlar artık evde pasta, börek yapmaz olmuşlar.

 

Öğretmen evinin çaycısı mı, müdürü mü hala anlayamadığımız Murat bize iki bardak buz gibi demsiz çay getirdi. Sohbetimiz o kadar güzeldi ki çayları bile beğendik.

 

Tam da o arada, Murat geri geldi, size paket var, açmıyor musunuz diye.  Bir heyecanlandık ki. 700 adet kitapla ansiklopedi yollamış bir dost. Sanki zafer kazanmıştık. Neşeyle dolduk. Hemen onları öğretmen evi salonunun bir köşesinde hazırladığımız kütüphanemizin raflarına dizmeye başladık. Önce gözümüze çok gelmişti ama kitapları dizmemiz on dakika bile sürmedi. İki üç raf anca doldu. Cılız kütüphanemize şöyle bir baktık, içimiz burkuldu.

 

 

Çıktık. Hizan esnafına dedik sizin çocuklara kitap alacağız. Kimi para yardımı yaptı kimi yapmadı. Kimi çıkıp hemen kırtasiyeye gitti, kitap alıp geldi. Kimi çocuğunu gönderdi, evlerindeki kitapları getirtti. Akşam olduğunda bin kitabımız olmuştu. Raflarımız doluydu artık.  O akşam çok keyifli geçti. Öğretmen arkadaşlar, rafların başında öğrencileri için kitap seçiyorlar, biz Barış’la, bu kez Murat’dan sıcak gelen demli çaylarımızı, dışarda bastıran lapa lapa kara karşı içiyor, yorgunluktan sızlayan kemiklerimizi mutluluk olarak hissediyorduk.  

 

 

 

Ertesi sabah her yan kurşuni bir beyazdı. Kış, sanki, ben size bir göstereyim diye karar almış, bütün kuzeyden toplanıp gelmiş, tüm ağırlığı ile Hizan’ın üstüne çökmüş. Sanki kar değil, demir yağmış.

 

Kahvaltı bile yapmadan, koştum dolmuşların oraya. Bekle dur. Dolmuşların çoğu geldi. Benim köyünkinden ses seda yok. Nasıl döneceğim, yarın sabah okul var. Bizim köyün iki köy aşağısındaki köyün dolmuşunu buldum. Beni köyüme en yakın yere kadar çıkarmaya yalvar yakar razı ettim.

 

Saat üçde gittim. İçimde bir korku. Ya karanlığa kalırsak. Burada zaman kavramı farklı. Yarım saat sonra gel der sürücü, iki saatten önce kalkmaz. Ne zaman kalkacağız diye sorarım, birazdan der. Akşam olur, birazdan olmaz. Yine sorarım, yine birazdan der. Belki de anlamıyorum, birazdanı başka bir anlamda kullanıyor benim köylüler. Neyse ki aşağı köyün sürücüsü üç buçuğa bile kalmadı, erkenden kalktı.

 

Araba yürüyen bir enkazmış meğer. Teybi çalışmıyor, kapısı kapanmıyor, ısıtmıyor da. Önce kaçak mazot almak için bir yerde sıra bekledik. Tam ilçeden çıkacağız, biri aradı, onu almayı unutmuşuz, geri döndük. Hep birileri unutulur zaten. Onu aldık, adamın biri markete gidecektim dedi, bekledik. Adam döndü, ama bu kez de sürücü bir akrabasına uğramaya karar verdi. İndik, gidip gelmesini bekledik. Yola çıktığımızda saat beş olmuştu, namaz vaktiydi. İlçe çıkışında, yol üstünde bir cami var. Orada durduk, herkes namazını kıldı. Yine yola çıktık. Sinirlerim harap olmuştu. Mutlaka bende bir tuhaflık vardı. Herkesin keyfi yerinde görünüyordu. Zaten her hafta aynı şey oluyor. Bir araba, yerinden, zamanında, yolcularını alıp, bir şey unutmadan, geri dönmeden, başka bir yere uğramadan, bozulmadan, iki nokta arasında gitmiyor. Kimse de şikayetçi olmuyor. Demek ki burada yaşamın normal hali bu.

 

Bu kez de ben durdurdum arabayı. Köylülerin de desteği ile bir paket sigarayı bitirmiştim. Yedek paketlerim bavulumda, bavulum arabanın tepesindeydi. Tırmandım, sigaramı aldım. Yola koyulduk.

 

Kar gittikçe hızını arttırıyordu. Tırmanışa geçmişiz. Hava artık kararmış. Yol zaten dar, çoğu yerde ancak tek arabanın gideceği kadar.  Gittikçe yükseliyoruz. Bir yanımız derin bir uçurum. Kaç kere kaydık, kaç kere tekerlekler havada kaldı, anımsamıyorum. Arabanın içerisi buz gibi. Yükseldikçe karanlık yoğunlaşıyor. Zifiri dedikleri bu olsa gerek. Yoksa zifti mi! Korkudan mı soğuktan mı bilmiyorum, dizlerim tutmuyor. İkinci köye vardık, birer ikişer dağıldı köylüler. Benim sürücü demez mi, komşu dağın tepesindeki karakola erzak bırakacakmış. Nereden baksan, inip çıkması bir saat. Yaz olsa ineyim, yürüyeyim köye. Soğuk değil, kar değil, karanlık değil desem, bir de sert rüzgar esiyor, yere inmeden karları suratımıza yapıştırıyor.

 

Çaresiz, kalan bir kaç yolcuyla geri bindim arabaya, karakola çıkan yola saptık. Yürüyen enkazın yanan tek farının önünde bir korku filmi oynuyor. Rüzgar karı önümüzden kaldırıp uçurumun dibine savuruyor, oradan kadırıp camlara vuruyor.

 

Karakola vardık, bu sefer de hadi çay içelim, az ısınalım, öyle gideriz dediler. Yok diyemedim. Çok üşümüştüm, ama aklımda yürüyeceğim yol, çaydan bir şey anlamadım. Saat yediye gelmişti. Hiç değilse burada telefon çalışıyor, köylülerimi arayım da, yolda olduğumu haber vereyim, hem merak etmesinler, hem de gelip karşılasınlar diye düşündüm.

 

Şansıma, hangi evi aradıysam, Türkçe bilmeyen bir kadın çıktı. Ben yine de söylüyordum.

 

Beş ev aradım. Beni anlayan tek kişi ile konuşamadım. İçime daral geldi.

 

Neyseki çaylar bitti, yola koyulduk. Saat  yedi buçuk olmuş. Havada hiç yumuşama yok. Niye olsun ki!

 

Sürücünün köyüne vardık sonunda. Adam, gel bu gece burada kal dedi, ama pek de samimi gelmedi daveti. Ne de olsa, işin ucunda on ytl var. Ben de yok gideceğim dedim. Aslında içimden gel şu yarım daveti kabul et, kal, diyordu bir ses ama içimdeki sesi dinlemeyeceğim tuttu işte.  

 

On dakika kadar yol aldık, sürücü durdu.

 

 

 

Bir yandan eşyalarımı indiriyor, bir yandan öğüt veriyor.

 

Parasını alır almaz arkasına bakmadan döndü, gitti.

 

Yerde kar olması biraz iyiydi. Karanlığı biraz kırıyordu. Ama çok soğuktu. Yaz aylarında, ellerim boşken, buradan köye iki saatte yürüyorum. Ama şimdi, bir yanımda diz üstü bilgisayar çantam, sırtımda bavul, diğer elimde, yiyecek kolisi ile kitap dolu bir torba. 

 

Yiyecek kolisini torba gibi taşımam olanaksız.Bavulumu açtım. çamaşır ipini çıkartıp, koliyi sırtıma bağladım. Bavulu bir elime, diğer elime de bilgisayar çantamla, kitap torbasını aldım. On dakika yürüdüm. Biraz durayım dedim. Meğer sırtında, elinde kolunda yükle durmak, yürümek kadar yorucuymuş. Yine yürümeye başladım. Rüzgar yerden kaldırdığı karları yüzüme çarpıyor, soluğumu kesiyordu. Dayanamadım artık, yiyecek kolisini ertesi gün gelip alma umuduyla, yol kıyısında bir ağaca astım. Bir saat kadar yürüdüm. Biraz daha hafifti yüküm, daha rahat yürüyordum artık ama içimdeki korkular rahat durmuyordu. Soğuğa eyvallah demiştim ya, ya karşıma PKK çıkarsa, ya kurtlar kokumu aldıysa. Yiyecek kolisini ağaca asmakla akıllılık etmiştim.

 

Ne kadar tırmandım bilmiyorum. Artık soğuğu hissetmiyordum. Soğuk bitmişti ya nedense sırtıma gizlice biri binmiş gibiydi. Bacaklarımı kaldıramıyordum. Belki de donuyordum. Ne demişti sürücü amca, farkında olmadan donarsın. Bir şeyleri daha feda etmem gerekiyordu. Yeni kazak, kalın pantalon, eşofman almıştım, onları bırakamazdım. Dizüstüm, kitaplarım da fazlasıyla değerliydi. Ama kitaplar kadar ağır fotokopiler vardı bir de. Tam elli ytl fotokopi parası vermiş, öğrencilerim için ders kitapçıkları hazırlamıştım. Öte yandan donarsam kimseye bir hayrım olmayacaktı.

 

Çaresiz fotokopileri çıkarıp yaktım. Beni bir on dakika kadar ısıttı. Yine yola düştüm. Saat dokuzu geçiyordu. Midemde de karanlık bir çukur açılmış gibiydi. Acıkmıştım herhalde. Kulaklarım da her türlü sesi duyar olmuştu. Rüzgar nerelerde dolaşıyor, hangi kuytulardan geliyor, hangi kayalar çarpıyor, nerede bir dal çıtırtıyor her şeyi duyuyordum. Uzaklarda karlar üstünde kara gölgeler ağır ayaklarıyla silahlarını doğrultmuş üzerime doğru geliyordu, arkamda açlıktan delirmiş sıska kurtların sıcak soluğunu hissediyordum.

Zavallı anam. Dağ başında kurda kuşa yem olsun diye bir oğul doğurmuş meğer. Güzel anam, yoksul anam, çileli anam. Sen şimdi sıcak evinde otururken, biliyor musun, gözünün nuru, evinin direği, birtanen oğlun dağlarda kurtların pençesine doğru, çaresiz, ağır adımlarla yürüyor.

 

Koşmak. En iyisi koşmak. Bütün yükümü atıp koşmam gerek.

 

Belki de koşmasam daha iyi. Çok ses yaparsam ya... Uyanmamış düşmanı uyandırırsam.

 

Birden o sesi duydum.

 

Karın üstüne yığılıp kaldım. Buraya kadarmış. Azrail bile görmüş halimi acımış, uğraşma, sen dur, bekle, ben geliyorum diyor.

 

Yüz üstü yatıyordum karların üstünde. Belki de son bir gayret kalkıp kaçabilirdim. Ama nereye? Ses nereden gelmişti?

 

Doğrulmaya çalıştım, bir adam üstüme doğru geliyordu. Azrail değildi. Bir insandı. Belki dosttu. Belki bir terörist. Kara gömdüm elimi, son gücümle deşmeye, bir taş bulmaya çalışıyordum. Adamın elinde silah vardı. Taşla ne yapabilirdim ki.

 

İkinci kez seslendi adam.

 

 

Birden, elim, ayağım boşandı. Ağlamaya başladım.

 

Öğrencilerimden birinin abisi, Tahsin gelmişti. Delal teyzem, Türkçe bilmez ama, sesimi duyunca, muallim deyince anlamış, yol kapalı hoca yürüyerek gelecek, git karşıla demiş.

 

O gece çorbasını içerken söz verdim Delal teyzeme. Derdimi anlatacak kadar da olsa  Kürtçe öğreneceğim.

 

Teşekkürler Tahsin, teşekkürler DELAL teyze.