Bilir misiniz, her mart ayı geldiğinde beni derin bir hüzün sarar. Hatta bir Mart ayında, bu hüznü yerinde hissetmek için Çanakkale’ye de gitmiştim. Bir de kısa bir zaman evvel 30 Ağustos’ta Çanakkale yüzme maratonuna, bu hüznü daha katmerli duymak için katılmıştım. Her kulaç attığımda, Kilit Bahir tabyasının arkasında tepedeki dev ‘DUR YOLCU’ Asker Anıtına selam verdim.


Bina denilen sadece bir konak. Bu nedenle konağın üst katı Tıphane olarak tanzim edilmiş. Alt katı ise Cerrahhane olarak düzenlenmiş. Bu binadaki tababet ile ilgili alet ve edevatın bir kısmının Cerrahpaşa’da olduğunu söylerdi dostlarım.

Ancak 1848 senesinde Gaziantep’te Dr. Azariah Smith tarafından kurulan Amerikan hastanesinde bulunan ve kuruluş yıllarının hekimlik aletleri, bir müzeyi canlandıran cam kenar dolaplar içinde sergilenmektedir. Hayranlıkla izlemiştim bunları. Aslında basit mantıkla üretilen bu aletlerin yerine bugün bilgisayarlı sistemler çalışmakta.

Çanakkale ve İstiklal savaşına katılan çocuk yaşta askerler, vatan savunmasında destan niteliğinde kahramanlık örnekleri vermişlerdir. Birçoğu çelik çomak oynama yaşında vatanı müdafaa etmek mecburiyetinde, korkusuzca destan yazmışlar.

Bu çocuklar çocuk yaşta ama, milli şuur içinde, vatan müdafaası konu olunca, hani derler ya, gerisi teferruat diye, işte onlar bu teferruatın peşinde koşmuşlar.

Antep’te Kebapçı Said Ağa’nın oğlu Mehmet, Şahin Bey'in oğlu Hayri, şehit Yolağası’nın oğlu Küçük Mehmet, Antep’in savunmasında destan yazmışlardır. Çoğu zaman düşman hatlarının içine sızıp istihbarat bilgileri toplayarak, Antep milis güçlerinin baskın yapma ve hedeflerini bulma becerisinin verimini artırmış olmaları adına bilgi ve istihbarat temin etmeleri, savaşın kaderini belirlemiştir.

Urfa’lı 14 Yaşında Bozan isimli çocuk, Fransızları kovalayan Kuvay-i Milliye’nin önünde savaşa katılmıştır. Onun bu kahramanlığı, türkülere konu olmuş, destanlar bile yazılmıştır.

Çanakkale savaşına Galatasaray Mekteb-i Sultan-i, Konya İdadisi ve İzmir İdadisi son sınıf talebeleri de, silahlanıp, cepheye gitmiş olduklarını unutmamak gerekir. Hatta Çanakkale’de, Binbaşı Halit Bey'in kızı Nezahat`ın, onbaşı rütbesi ile elinde silah, asker olarak çeşitli çatışmalara 70.inci Piyade alayı mensubu olarak katıldığı bilinir. Bilhassa çok iyi ata bindiğinden, cepheler arasında koşturarak, cephane taşıyarak, bilgi aktararak yardım eden Nezahat, mensubu olduğu alayın ‘KIZIL ALAY’ adı ile bölgede nam salmasını sağlamıştır.

Bir başka önemli gerçek ise Çanakkale destanının yazılmasında, bugünkü İstanbul Üniversitesi Tıp Fakültesinin eski adıyla Darul Fünun öğrencilerinin özel bir yeri olduğudur. 1915 yılında Darul- Fünun öğrencilerinden 1. sınıftaki bütün talebeler, vatan müdafaası için cepheye koşmuşlardır. 2500 Tıbbiyeli genç nesil, ellerinde silah, vatan müdafaasında en ön sırada, Conk Bayırı'nda, Arıburnu'nda, Kocatepe'de, Anzak Körfezi'nde velhasıl nerede bir gedik varsa orada dimdik ayakta, düşmana aman vermemiş.

1921 senesinde Darul Fünun yani Tıp Fakültesi hiç mezun vermemiştir. Unutmamak gerekir ki onlar, ülkemizi istila etmek isteyen harici düşmana karşı hayatlarını ortaya koymuş kahramanlardır. Hiç kimsenin bu kahramanlardan daha fazla vatanlarını sevdiklerine inanmamaktayım.

Düşünün bir kere, gencecik bir tıbbiyelinin ne çok hayalleri vardır. Doktor olup insanlığa hizmet etme emellerinin daha baharında, ülkesi için vatan toprağına şehit düşmek, ne kadar büyük talihsizlik. Bir hastanede boynunda steteskobu, üstünde beyaz gömleği, hastaların arasında dolaşıp şifa dağıtma yerine, vurulup alnından tertemiz vatan toprağında yatmak. Bir hilal uğruna yarab, ne güneşler batmış.

Bir başka efsane Çanakkale’li küçük Mehmet 9 yaşında, İsmail ise 7 yaşında. Dilenci kıyafeti ile düşman saflarında dolaşıp bilgi toplarlar. Bir gün düşman askerleri yakalar bunları. Onların ellerinden kurtulup kaçarken her ikisi de vurulur. Mehmet ile İsmail zor da olsa yaralı olarak kaçıp kurtulurlar. Hemen hastaneye kaldırılır. Mehmet’in bir ayağı kesilir, İsmail ise yaşama tutunamaz.

Öyle çok kahramanlıklar anlatılır ki bu vatan mücadelesinde, akıllara durgunluk verir. Dr. Binbaşı Kazım Bey, Çanakkale savaşı sürecinde, Alçıtepe Hilal-i Ahmer sahra hastanesinde görev yapar. Cepheden getirilen yaralı askerlerin, elinden geldiği kadar, imkansızlık içinde de olsa yaralarını sarmaya çalışır. Sahra Hastanesi denildiğinde gözünüzün önüne büyük otağ gibi bir çadır gelmesin. Dört tekerli bir at arabasından biraz büyük bir yapıyı düşünün. İmkansızı başarmaya çalışan bir başka vatansever, Binbaşı Kazım.

Herkese derman verirken, şarapnel parçaları ile çok yara almış bir asker getirirler sedye ile. Yapılacak bir şey kalmadığını anlar. Erin kanlar içinde olan yüzüne bakar, gözünü açan asker yalvaran bitap bir sesle ‘BABA’ der. Doktor Kazım oğlunun kapatabildiği kadarı ile yaralarla işini bitirdikten sonra, sedye onbaşısına ‘Bir zeytin ağacının altına götürün ve yatırın, ağacı da işaretleyin’ der. Gün batarken zeytin ağacının altına gider, oğlunu toprağa verir.

Bugün bunca yaşanmışları bir kenara itip, ülkemize ihanet edenlere, demokrasiyi, insan haklarını, Anayasayı hiçe sayan bir idareye karşı yurdum insanının, var olma mücadelesi vermekte olduklarına inanmaktayım, tıpkı Çanakkale’de, Urfa’da, Gaziantep’te düşmana verilen var olma mücadelesi gibi, diye bir sözüm geldi söyledim hem nalına hem mıhına.