Çocukluk çok güzel, çaresiz... Zayıfsın, bilincin yerine oturmamış. Güçsüz bedenini ve oluşmakta olan kişiliğini koruyacaksın... Acımasızsın... Her yaptığında haklısın, öyle sanıyorsun... Yaşlılıkta... Doğru olmadığını görüyorsun... Artık çok uzaklardalar... Yine çaresizsin... İçinden bir ses öneriyor: "Şimdi bir şeyler yapabilirsin zamanında elini uzatamadıklarına!..."

Yaşamın ağırlığıyla ezilen, horlanan, delirtilen kişilere

Borçlu olduğumun bilinci içinde,

 

 

‘’BUNLAR DA YAŞADILAR BU GÜZEL VE KİRLİ DÜNYADA.’’

 

 

Demek istiyorum....

 

 

 

DELİ  SÜLEYMAN

 

Bizim mahallemizin delisiydi o.

Tekke mahallesi iki bölük

Bir yanda aleviler,

Diğer yanda Kırımdan gelmiş tatarlar…

 

Tekke içinden mezarlığa uzanan

İki sokak, üç sıra ev tatarlarındı

 

Deli Süleyman tatardı

Benim aklımın ermediği

Günlerde bir delisi daha varmış

Tatarların, Mustafa Akay…

 

Ben Deli Süleyman’ı tanıdım

O bazen akıllanırdı.

Delirince de çılgın…

 

 

Annemle evlerine gitmiştik bir kez

İki odalı çivit beyazı …

Tatar evleri tertemiz olur

Bahçelerinde çiçekler...

 

Deli Süleyman kapatılmıştı bir odaya

Bir de yatak…

Yerler ıslak, duvarlar pis

Kafese tıkılmış bir kaplan,

Soluk soluğa…

 

Korkuyla bakmıştım

Dışarıdan

 

Üzerine soğuk sular

Akıllansın diye dayak

Elleri bağlı…

 

Onu bir kez de Mehmet amcamın tarlasında

Hani şu morlu beyazlı haşhaş çiçekli

Haziran ayında…

 

Akşam üzeriydi, tarla nadasta

Mahallenin delikanlıları birikmiş

Deli Süleyman ortalarında

Delirmişti sataşmalardan,

Çocukları yakalamak için

Delice koşuyor, daireler çiziyordu

Peşlerinde…

 

 

 

Korkuyordum.

Yanlışlıkla beni yakalar mı diye

 

O günlerde kırk yaşlarında …

Kızı geldi

Çeke çeke götürdü Süleymanı…