Her gördüğümüz yüzün altında bir bilinç, bir kişilik, bir karakter olduğunu sanıyoruz öyle değil mi, değil işte… Bakıp da göremediğimiz neler var aslında, neler de yok… Var kısmı bir şekilde halledilir de işte bu yok kısmına ne yapılır, ya da bir şey yapılabilir mi bilemiyorum. Olmayan bir değeri bir başkasına katamazsınız, zaten bunun için azmetmeye de gerek yok, herkes kabı kadar alır, kırılırsınız.

İnsanı hayvandan ayıran şey onuru değil, iradesi diyoruz çoğu zaman. Peki, her insan onurlu mu, daha doğrusu insan onuru nedir, burnumuzu havaya dikip, kibrimize yenik düşmemizi sağlayan gururumuzla aynı şey olmadığı kesin…

İnsan onurunu en iyi şekilde açıklayacak otorite değilim, ancak belki ne olmadığını biraz söyleyebilirim. İnsan onuru başkasının üzerine basarak sağlanamaz, birini ezmek aslında kendi kişiliğini yok etmektir, hiç olmaktır. Buradaki hiçlik ile tasavvuftaki hiçlik kavramının bir alakası yok tabi. Buradaki hiçlik sadece madde olarak yeryüzünde var olan aslında hiç var olmamışların hiçliği. Yoksa tasavvuftaki hiçlik bir mertebe ki saygım sonsuz…

Her kim ki, ne yaşatırsa onu yaşar derler, peki yaşadığını yaşatanlar… Yani kendi acısını başkasına katanlar ve daha kötüsü bununla beslenenler…

Öğrendiğimiz bütün bilgilerin tersine döndüğü ya da terzinin kendi söküğünü dikemediği anlar olmuştur mutlaka, o anlarda da işte kişi bu kavramları sorgular genelde; onur, saygı, insanlık, kararlılık, sevgi, adalet, vicdan…
 
Şimdi bu kavramları yeniden isimlendirmek gerekirse sanırım ben şöyle adlandırırdım; Gökçe, Esra, Didem, Çiğdem, Merve, Emine, Leyla... Gözümde bu vasıfların yeniden şekil bulmasına, anlamlanmasına vesile oldular, o yüzden bende bu küçük yazıyla onlara böyle bir teşekkür etmek istedim. Teşekkür ederim, hem de çok…