Hayatımda tanıdığıma çok memnun olduğum; çevresindekileri sarıp sarmalayan, göstermeden koruyan, usulca yönlendiren iki insandan biri Cemil Eren'e...

Cemil Amca'yla ve resimleriyle ilk buluştuğumda çok küçüktüm...
Çayyolun’daki atölyesinde bir sergi açmıştı. Demir kapıyı sarmaşıklar kaplamıştı. Kardeşimle merdivenlerden inip bir avluya çıkmıştık. Küçük bir havuz vardı... İçinde koyu kırmızı gül yaprakları serpilmişti. Merdivenin sarmaşıklarla birlikte inmesi, koyu kırmızı gül yapraklarının yüzüşü bütün o romantik haliyle beni çok etkilemişti.

Ama içeride karşıma çıkacaklardan haberim yoktu.. Atölyenin her yeri resimlerle süslüydü. Hepsinde bilmediğimiz hikayeler gizliydi… Ancak her biri isteyerek, hissedilerek hayattan alınıp, tabloya dökülmüştü. Büyük geniş Bodrum kapıları, kuşlar, beyazla aralanan sonsuzluk...


Kardeşim gelmemişti. Bu sefer tektim. Yavaşça ileri gittim. Salonun özelliğinden olsa gerek oval bir köşede tavandan sızan ışık tablonun tam üstüne vuruyordu usulca… Tabloda iki bembeyaz güvercin vardı. Biri diğerine doğru boynunu eymiş diğeri ona sokuluyordu. Tablonun tam önünde çok açık yeşil renkli, beyaz ayaklı bir çiçek duruyordu...

Sonra biraz geriye gittim güvercinlerin beyazlığını, yukarıdan vuran güneşi, çiçeğin yeşilliğini tekrar izledim... Takıldım kaldım…

Biz/ Bis sergisi ile Eren ailesi 7. kez sanatseverlerle buluştu. Barış Eren ‘in soyut resimleri, Zeynep Eren ‘in Tombul Kadınları, Cemil Eren ‘in beyaz martıları ve ağ toplayan balıkçıları vardı.

Zeynep Eren ‘le heyecanlı ama mutlu gözüküyordu. “Her sergide heyecanlanıyoruz tabi” dedi. Aksine Zeynep Eren ‘in “Tombul Kadınları” uzanmış yatıyorlardı rahat rahat.

Sonra kalabalıkta yine yalnız kaldım..Bu sefer üst kattaydım. Barış Eren ‘in soyut resimleri sıralanmıştı. İçlerinden birini çözmeye o kadar uğraştım ki.. Yaparken ne düşündüğünü o kadar merak ettim ki... Aslında soyut resimlerin çoğunu eleştirmen dahi çözemez. Bazen çözdüklerini sanırlar. Ancak kapının kilidi ressamdadır.


İlk baktığımda odalar gördüm..Her odada başka karakterler... Her biri başka başka odalara kapatılmış mizaçlar… İkincisinde düşündüm ki aslında odalardan çok zamana göre tavırlar vardı. Ya da koşullar göre takınılan tavırlar. Yıllar önce beyaz güvercinlere takıldığım gibi takıldım, uzun uzun baktım... Kalabalığa geri döndüm.

Biz /Bis sergisi Şubat ayının sonuna kadar Erenus Sanat Galerisinde sergilenmeye devam edecek… Sergi, yoğun alkışlar ve beğeniler nedeniyle tekrar selam vermeye, bise çıkan Eren ailesini görme şansına sahip olan Ankara’lıları bekliyor..