Anadolu’nun en eski uygarlıklarından olan Frigyalılar (kıral Midas’ın Ankara-Eskişehir dolaylarında hüküm sürdüğü kırallık) tanrıları Attis’in öldükten sonra Martın 4. haftasında canlanmasını kutlarlarmış.  Doğanın baharda canlanmaya başlaması hep bir tanrının ya da tanrısal bir varlığın öldükten sonra yeniden yaşama dönmesiyle simgelenirmiş.  Tüm ön Asya mitolojisi ölüp ölüp dirilen tanrılarla dolu zaten.  Anadolulu Troyalıların aslında Frigyalı olduğu, Frigyalıların tanrısı Mithras’ın ise ta Zerdüşt’e dayandığını biliyoruz.  Bugünün Çukurova’sı Kilikya’da da Mithras pek popüler bir tanrıymış.  Zerdüştlerin ateşe taptıkları gibi bir yanlış anlama vardır.  Zerdüştlerde ateş, aydınlık kaynağı olarak saygı görür, söndürülmez ama tapınılmaz.  Tüm ön Asya’da bahar aylarında kutlanan bahar bayramlarında ateş yakılması, ateşin çevresinde oyunlar oynanması, ateşin üstünden atlanması bahar bayramlarının ayrılmaz bir parçası olagelmiş.

 

Tek tanrılı dinlerin Ortadoğuda ortaya çıkmasıyla bu dinler insanların bu doğal bayramlarını tümüyle yadsıyamayacaklarını anlayıp bu tarihleri bir güzel kendilerine uydurmuşlar, insanların daha önceki “pagan” adı verdikleri inançlarını içselleştirip dinselleştirmişler.

 

Bu iş uzayacak, isterseniz haftaya devam edelim.