Avrupa’da Ekim başında yayımlanacak bir dergi için Doğan Hızlan üzerine yazmaya çalışıyorum. Hiç de kolay değil edebiyatımızın cumhurbaşkanı üzerine yazı kotarmak.

 

Yayımladığı onca eleştiri, deneme, makale, inceleme... yazılarını topladığı kitaplarının hemen hemen hepsini okumuş olsam da, onun yazı, deneme... dünyasını kucaklamak her babayiğidin harcı değil. Ama denenmez de değil. Ben de kendimi kaptırdım kitaplarına, yazılarına oradan buradan okuyarak iyice yoğunlaşmaya çalışıyorum onun yazı serüveninde yürüyerek.

 

Avrupa’da dergi çıkarmayı ben de denedim. 1980’nin sonunda Çağdaş Toplum dergisinin yazı işleri sorumlusuydum. Fazla ömürlü olamayan bu dergiden sonra 17 sayı sürdürebildiğim Parantez’i, 55 sayı okurla buluşan Şiir-lik’i ve 2 sayı çıkarabildiğim Melez’i saymadan geçemeyeceğim yurtdışı dergi tarihinde yer ettikleri için.

 

Başka dergiler de çıktı şiir ağırlıklı ama hiçbiri uzun ömürlü olamadı ve yukarıda saydığım dergiler kadar Türkiye’de tanınmadılar. Bu yeni dergi şiir ağırlıklı değil, kültür dergisi olacak.

 

Doğan Hızlan gibi toplumda öne çıkan, etken olan edebiyatçıları dosya konusu yapacak her sayı. Böylece Avrupa gençliğinin Türkiye ile köprü (bu sözcük kadar başka bir sözcük yok buralarda) olması düşünülüyor. Bakalım.

 

A bir coşku kapısı daha!

 

 

 

 

Bir ayrılış öyküsünü mü içeriyor yeni şiirimin bu ilk iki dizesi? Öyle de yorumlanabilir. Geçmişten kopuşu da imliyor olabilir kimilerine göre. Bir şiiri açıklamak ne zordur; olanaksızdır. Kendi yazdığım şiirden ne anladığımı hiç açıklayamadım. Nasıl bir esinle çıktı bu şiir, bilmiyorum. Şiirin tamamı şöyle:

 

 

 

Akatalpa’nın kasım sayısında yayımlanacak Deneysel Şiir Dosyası için hazırlık yapıyorum. İstediğim ölçüde dolu bir sayı olmayacak, olamayacak ama, buna da razıyım. Dosya için yeni şiir yollayacağını söyleyen kimi şairlerden bir şey gelmedi. Yazamayacaklarını belirtenler de oldu işlerinin yoğunluğu nedeniyle. Katılanlarla birlikte küçük çaplı bir dosya olacak. Ben de kısa bir girişle selamlayacağım Türkiye’deki deneysel şiiri. Onun için de elimin altındaki kitaplardan yararlanacağım:

 

Ümit Yaşar Oğuzcan’ın hazırladığı Garip Şiirler Antolojisi (1958),

 

Yüksel Pazarkaya’nın Somut Şiir (1996),

 

Murat Yalçın’ın hazırladığı Türkiye’de Deneysel Edebiyat Antolojisi,

 

Yasakmeyve dergisinin eki olarak verilen Avusturya 11. Dünya Savaşı Sonrası Deneysel Şiir Seçkisi (2006),

 

Yine Yasakmeyve dergisinin eki olarak verilen ve Serkan Işın’ın hazırladığı Gürültülü Kâğıtlar (görsel şiir seçkisi) (2007),

 

Şiir-lik’in 18. sayısı, Somut Şiir sayısı.

 

Gibi kaynaklar bana yol gösterecek.

 

Bir de geçen ay yayınına son veren Heves dergilerini tarayacağım.

 

Şiir dünyamızı zenginleştiren bir tavır olarak görüyorum deneysel şiiri. Zaman zaman ben de denedim deneysel şiiri. Kendi şiirimde farklı açılımlar yakaladığımı düşünüyorum deneysel şiirlerle.

 

 

 

Şeker Bayramı’nın ilk günü. Neredeyse tanıdıklara, akrabalara, dostlara... telefon ederek geçti gün. Ya da bize gelen telefonlara yanıt vermekle. Çocukların işleri nedeniyle pazar gününe kaldı ailecek yiyeceğimiz bayram yemeği. Çat kapı gelen olmuyor burada. Buruk geçen ne çok bayram yaşadık gurbette. Yarın İşadamları Derneği’nin düzenlediği toplu bayramlaşmaya katılacağız.

 

 

 

Referanduma az kaldı. Benim heyecanım ne ki, tüm Türkiye heyecan içinde. “evet” ya da “hayır” arasında bir de sandığa gitmeme var. Sandığa gitmeyenler gelecek anayasanın günah ve sevabına da katlanmak zorundalar.

 

İktidar alıp başını gidecek “evet” oyları fazla çıkarsa. Kenan Evren ve takımını ve o günlerin ünlü işkencecileri bakalım hesap verecekler mi yargı önünde. Toplum nasıl da gerildi iyice. Üçe bölündü tam anlamıyla.

 

Berlin’de sonbahar çok güzel olsa ne olur ki, aklım ülkemde. Burada yurtsuz gibi durup dururken, yurdum aklıma geliyor ve gözlerim doluyor acıyla. Neden iktidara geçenler ülkemi yağmalarlar? Neden yabancılara sattılar önemli kurumları? Neden işgal altında bir ülke görünümünde Türkiye?

 

 

 

Bugün Deneysel Şiir yazım için geçtim masamın başına. Kitapları, şiirleri gözden geçire geçire hem bir döküm yaptım, hem de yorum.

 

Deneysel şiir günün şiirine bir tepki. Farklı biçim ve biçem arayışlarının bir sonucu.  Politikaya, günlük yaşama, pek çok şeye tepki bir yerde. Daha fazla düşündürtme, belki de rahatsız ederek dürtme.

 

Parçalanan harfler, dağlan heceler, saçmanın sınırında gezinen dizeler... yeni bir şey söylüyor aslında.

 

Önemli olan bu yeni şeyin ne olduğunu kavrayabilmek.

 

 

 

Akşam hep birlikte nohutlu, etli bamya yedik. Tatilden sonra ailecek bir araya ilk gelişimiz bu. Gözüm bir yandan da televizyondaydı yemek sırasında. Çok çabuk seçim sonuçlarının dökümü ortaya çıktı. Acı son: % 58 evet, % 42 hayır.

 

Onca hayır’lı olsun dileğinin gücü bu kadarmış demek ki. Halkımız yoksulluğu, baskıyı, işsizliği, iktidarın hakim ve savcılar üzerinde kuracağı baskıyı kabul etti demek ki.

 

Türkiye’nin geleceğine duyduğum umudun kanatları yerlerde sürünüyor. Ben bir daha bu kanatları nasıl doğrulturum?