O uzun şiirin şiir  olabilmesi için uğraşıyorum. Bir şiir ne zaman şiirdir, bunu sezgiyle biliyorum da dillendiremiyorum. İçimden kopan fırtına kesilince demek istemiyorum, çünkü fırtına kesilir gibi olduğunda başka bir fırtınayla alabora oluyorum.

 

İçimdeki şiir gemisi devrilmiyor ama bir o kayaya, bir bu kayaya doğru yol alıyor parçalanmadan; kıyıya oturmadan. İlkin “karadut” sözcüğü beni yakaladı, elimden tuttu ve şiire götürdü. Sonra arkası şöyle geldi:

 

 

 

 

Sonra “haydut” sözcüğü şiire girmek için yanımda yörede dolanmaya başladı. “Karadut Gözlü Haydut” oldu şiirin başlığı ama içime sinmedi. Bir şey eksik ama ne? Bulamadım onu. Bıraktım aramayı ve şiirin devamına asıldım:

 

 

 

 

“Islık” gençliğimle özdeş, daha doğrusu kardeş. Mızıka çalmasını bilmediğimden, ıslık gençliğimin başı dumanlı hali, efkârı da.

 

Günümüzde ise iktidara karşı kendiliğinden gelişen protesto. Beni üç buçuk yaşında babasız bırakıp öte dünyaya göçen babam, şiirlerimin baş konuğu. Babasızlık hayat boyu sobasız kışı yaşamak gibi. Flu bir baba figürü belleğimde, o da ona mı ait, bilmiyorum.

 

 

 

 

Bu uzun şiir gecemi gündüzümü alıyor beni dalayarak, bağlayarak, soluksuz bırakarak.

 

Her şiir bir savaşa girişmedir. Kazanan her zaman şair olmaz, şiir de kazanır kendince. Kısa şiirin de öyle ama uzun şiirin disiplinini sağlamak çok zordur dağılıp gitmeden dizeler.

 

Dizeler de sürükleyip götürür bir yerlere şairi ve şair bazen bunun farkına varamaz. Şiir, dağılmış bir halde şairin önünde durur da, şair bunu göremeyebilir. Ama, sonunda fark edilir bu vahşet, dehşet durum iyi şairler tarafından.

 

 

 

 

Hava ılık, şiir de öyle; içim de bir karman çormanlık. Şiir bitmedi ve ben şiirin gizinin peşindeyim, bir mağarada, ormanda, sokaklarda, çocukluğumda, bilinçaltımdaki fotoğraflarda imge avlamaya çalışıyorum: Sesler, kokular, görüntüler, anılar... yanıbaşımda.

 

 

 

2000 yılından beri bu gün Dünya Şiir Günü olarak kutlanıyor UNESCO’nu onayıyla. Bugün gece ile gündüzün eşitlendiği de bir gün. Ayrıca Irkçılığa Karşı duruşun da günü. Ülkemizde de yazar örgütlerince kutlanıyor Dünya Şiir Günü.

 

Ben de tam bir antoloji hazırladım Tevfik Fikret’ten başlayarak Gonca Özmen’e kadar. Perşembe günü Berlin Türk İşadamları Derneği’nde yapacağımız kutlamada Nur Özalp, Gülden Artun ve Acem Özler de seçtikleri şiirleri okuyacaklar. Böylece, gurbette, şiirimizle dolu bir gece geçireceğiz. Sait Maden’in yazdığı Dünya Şiir Günü Bildirisi’ni de okuyacağım.

 

“Şiirin Dip Sularında” başlıklı bildirisinde Sait Maden diyorki: “Evet, bir evrendir şiir, uçsuz bucaksız, bilinmedik bir coğrafyadır. Binlerce ozan aramıştır onu, binlerce ozan da arayacaktır. Bulanlardan öğrendik böyle bir coğrafyanın varlığını. İlginç ülkeler tanıdık böylece, ilginç sesler, görünümler, ilginç varlıklar. Adına “sözcük” dediğimiz nesnelerden üretilmiş varlıklar.”

 

 

 

Sait Maden, bildirisinin bir yerinde de şunları söylüyor: “O ülkelere ayak basan kişi, bizim günlük yaşamımızda kullanageldiğimiz sözcüklerin kıskacından kurtulmuş ve yepyeni, alışılmadık seslerin dokuduğu, biçimlendirdiği o gizemli varlıklarla yüz yüze gelmiştir. Kendine özgü bir evren kurmaya başlar böylece.”

Sonra ne diyor Sait Maden?

 

 

 

 

Sait Maden’in yaşamı nasıl şiir ülkesini aramakla geçtiyse, benim de öyle oldu. Bildirisinin son paragrafında da şunları söylüyor Sait Maden: “O ülkeleri aramakla geçti bütün yaşamım. Kıyısından köşesinden ulaştığımı sanıyorum. Bu çaba ne kazandırdı bana? Birçok şey: Günlük yaşamın, sıradan yaşamın, ıvır zıvır ilişkilerin çürük ipliğiyle örülmüş yaşamın dışında, gökkuşakları, ışık yağmurları, mutluluk denen kavramı bin bir renkle süsleyip somutlaştıran bir bakış sağladı bana.”

 

Daha ne olsun.

 

Bugün kuşlar da ötmeye başlamaz mı?

 

Gece yarısından beri neye seviniyorlarsa.

 

Berlin’de İlk kez kutladık Dünya Şiir Günü’nü. Bir avuç şiirsever enfes bir Türk şiiri seçkisi sunduk Nur Özalp, Acem Özler, Gülden Artun ve ben; iki şair ve ressamla.

 

İki saate yakın süren okumanın belleklerde iz bırakacağı kanısındayım.

 

Şiire, şiir kitabına uzak, günlük çarkın hayhuyu içinde kavrulan insanları şiir ve imge bombardımanına tuttuk ama, yılda bir kez olsun bu, değil mi?

 

 

Berlin’de ilk kez düzenleniyor Dil Dile Edebiyat Festivali. Türk-Alman kitap dostlarını bir araya getirmeyi amaçlayan festivalin açılış gecesinin başlığı “Taruma ve Tabu”ydu. Doğan Akhanlı’nın, Fethiye Çetin’in ve Sema Kaygusuz’un anneannelerinin anlattıklarından yola çıkarak oluşturdukları yapıtlar üzerinde duruldu.

 

nutulan geçmişin kadınların birbirlerine anlattıkları öyküler, anılar, gözlemler üzerinden geçin kuşaklara aktarılmasıyla ilginç bir belek oluştuğundan da söz edildi.

 

 

Sonra o uzun şiire şu dizeler girdi birisini çağırıyormuşum gibi; belki de çağırdığım, özlediğim, beklediğim bir var:

 

 

 

Dünya Tiyatrolar Günü. Tiyatrocular yürüyüş yapmışlar İstanbul’da, Taksim’de. Tiyatrolara, sanatçılara, gazetecilere... yapılan baskıyı kınamışlar. Kınamışlar da onların bu tavrını tınmayan, sözlerine, isteklerine, yakınmalarına kulaklarını tıkayan bir iktidar var 

 

Oysa, iktidarlar halkları için vardır ve onların isteklerine kulak vermek zorundadır.