Gerek iktidardaki Liberal-Ulusal Parti koalisyonu, gerekse “sözde” İşçi Partisi mevcut düzeni nasıl daha iyi sürdürebileceklerine bizleri inandırmaya çalışıyorlar. İktidar partileri sendikaları tu kaka göstermeye çalışırken “sözde” işçi partisi kendisiyle sendikalar arasına mesafe koymaya çalışıyor.  Küçük Coni’nin sendikalara saldırması anlaşılabilir bir durum; oysa sendikaların kurmuş olduğu “işçi” partisinin de kendisini sendikalardan uzak tutmaya çalışması insanı bazı temel sorular sormaya yöneltiyor.  “İşçi” partisi hangi sınıfı temsil ediyor?  “İşçi” Partisi lideri kendisinin de küçük Coni kadar “ekonomik muhafazakâr olduğuna yemin billâh ediyor, küçük Coni’nin artık eskidiğini, artık yeni model araba almak gerektiği gibi tüketiciye eski modeli atıp yeni modeli –kendisinin- alınması gerektiği fikrini pazarlıyor.  Benim gördüğüm tek bir önemli fark var aralarında.  O da küçük Coni’nin (Work Choices) “Vur Beline Çalışanın Yasası”nı savunması, Rudd’ın ise bu yasayı iptal edeceğini söylemesi.  Bu elbette önemli bir fark.  Çünkü bu yasa çalışanın pazarlık gücünü sıfırlamak ve sendikaları ortadan kaldırmak için çıkarılmış bir yasadır. 

 

Kişilik farkları, Coni eski, Rudd yeni şaşırtmacalarını bir yana bırakıp ne istediğimize bakalım.  Benim istediklerim şunlar:

1. EĞİTİM: Devletin özel okullara yaptığı yardımı kesmesi ve kaynaklarını devlet okullarına ayırması.  Yüksek öğrenimin parasız olması (unutmayalım 1972-75 Whitlam hükûmetinin ilk icraatlarından birisi buydu ve milyarlarca dolarlık bütçe fazlası bunu yapmaya yeter de artar bile).  HECS adlı gudubetin kaldırılması ve genç insanların geleceğinin ipotek altına alınmaması.  Sosyal adalet için bu olmazsa olmaz bir koşuldur.

 

2. SAĞLIK: Medicare’in, diş sağlığı dahil, tüm sağlık hizmetlerini kapsaması ve “co-payment” adı verilen ve hastaları doktora gitmekten caydıran ödemelerin kaldırılması.  PBS listesinde bulunan tüm temel ilâçların fiyatının tamamının devletçe karşılanması.  Devletin insanları özel sigorta yapmaya iten uygulamalarının kaldırılması.

 

3. DIŞ POLİTİKA: ABD’nin ileri karakolu görevini yapmaktan vazgeçilmesi.  Pine Gap casus tesisinin kaldırılması.  Avustralya dış politikalarının ABD’nin çıkarlarına ve direktiflerine göre değil, Avustralya’nın çıkarlarına göre düzenlenmesi.  Ancak Avustralya’nın çıkarları ABD’ninkiler ile örtüşüyor ise ABD’ye destek verilmesi.  Avustralya’nın bölgenin jandarması konumundan çıkarılması, bölgedeki küçük büyük tüm ülkelere eşitlik ve karşılıklı saygı temelinde yaklaşılması.

 

4. DOĞAL KAYNAKLAR: Tüm doğal kaynakların kamulaştırılması.

 

5. BANKALAR: Bankaların çalışanların sırtından fahiş kârlar edinmesine son verilmesi.  Unutmayalım Commonwealth Bank ilk kuruldupunda amaç diğer bankaları hizaya getirmekti.  Ancak bu bankanın özelleştirilmesiyle diğer bankalardan bir farkı kalmadı.  Gerekirse kâr amacı gütmeyen yeni bir devlet bankası kurularak diğer bankaların tefeciliklerine gem vurulması.

 

6. SOSYAL GÜVENLİK: İşsizlere ve hastalara suçlu muamelesi yapmaktan vaz geçilmesi.  “Work for the dole” adlı kepazeliğe son verilmesi.  İşsizlik parası işsiz olanlara veriliyorsa, bunun karşılığında çalışmaları beklenmemeli.  Eğer çalışıyorlarsa işsizlik parası değil, yasal ücretler ödenmeli.

 

7. SANAYİ İLİŞKİLERİ: “Work choices” adı altında çalışanların ücretlerinin düşürülmesi ve onyıllar boyu edinilen haklarının silinip atılmasına son verilmesi.  AWA (Avustralya İşyeri Anlaşması) imzalamış olan çalışanların, istedikleri takdirde bu anlaşmayı feshedip “award” (toplu sözleşmeler sonucu belirlenmiş ücret ve haklara dönme yolu açılmalı.

 

8. ULUSAL SAVUNMA: Ulusal savunma harcamaları ABD’nin ileri karakolu olma temelinde değil, Avustralya’nın gereklerine göre düzenlenmeli.  Araç ve gereç alımında (ki bu, şu anda her yıl milyarlarca doların ABD şirketlerine aktarılması yolunda olmaktadır) uluslararası piyasadan en uygun alımlar yapılmalı.

 

9. CUMHURİYET: Kraliçe artık Avustralya devlet başkanı olmaktan çıkarılmalı.

 

10. LAİKLİK: Devlet kaynaklarının şu veya bu kisve altında dinî kuruluşlara aktarılmasına son verilmeli.  Bunun bugün örnekleri “Job Network” adlı şemsiye altında çalışan çoğu kuruluşun kiliselerin uzantısı olması, birçok okulun kilise okulları olmasıdır.  Dinî kuruluşlara hiçbir biçimde devletten kaynak sağlanmamalı.  Avustralya’nın Hıristiyan bir ülke değil, laik bir ülke olduğu anayasaya konmalıdır.

 

11. GÖÇ VE ÇOKKÜLTÜRLÜLÜK: Hep inkâr edilse de var olduğunu hepimizin bildiği “ülke kotaları”nın kaldırılması ve göçmen alımının ülke, dil, din, ırk ayırımı gözetilmeden yapılması.  İngilizce bilmek göçmen adaylarına öncelik sağlamamalı.  Onun yerine İngilizce bilmeden Avustralya’ya gelen göçmenler için 540 saat gibi gülünç bir süre yerine bir yıl “full-time” ücretsiz İngilizce kursları sağlanmalı.

 

12. BASIN YAYIN: Basın yayın organlarının tekelleşmelerine kesin yasal engeller getirilmeli, çokseslilik vurgulanmalı ve desteklenmeli.  SBS’in sürekliliği garanti edilmeli ve reklâm almadan yaşayabilecek ölçüde fon sağlanmalı.  ABC’ye yapılan politik baskılara ve özelleştirme girişimlerine son verilmeli ve ABC’nin bütçesi yeterli düzeye çıkarılmalı.

 

13. ÇEVRE: 2050 yılına kadar Avustralya’nın enerji gereksinmelerinin yüzde 90’ının güneş ve jeo-termal enerjiyle sağlanması için gerekli düzeyde yatırımlar yapılmalı.  Kentlerde akıp denize giden yağmur sularının kullanımı için altyapı yatırımları yapılmalı.

 

Bunlar benim istediklerim.  Sizinkiler farklı olabilir.  Bunların birçoğu ne yazık ki büyük partilerin programlarında yok.  Bir tek 7. madde İşçi Partisi gündeminde bulunuyor.  Siyasal partilerin ve onların kurduğu hükûmetlerin bizim hizmetimizde olması gerektiğini unutmayalım ve bu Cumartesi oy verirken isteklerimizi hangi partinin daha iyi karşılayacağını düşünerek oy verelim. 


İstediklerimiz gerçekçi değil diye düşünmeyelim.  Ağlamayan çocuğa meme vermezler.