3 Ocak – Ahmet Ümit: “Ben, insanın yalnız olduğuna inanıyorum. Biyolojik, fizyolojik ve psikolojik yapısı bu yalnızlığı koşulluyor. Ama insan aynı zamanda toplumsal da. Belki işin hüzün veren tarafı da bu. Irmakların, dereciklerin içinde susuzluk çekmek.”


Yalnızlık kadar toplumsal ilişkileri de gereksiniyoruz elbette. Bir zamanlar mutluluğun yolu bireysel kaygılardan değil, vicdan, ahlak, görev gibi değerlerden geçerdi. Felsefeyi, edebiyatı uğraştırırdı esenlik, ongunluk konusu. 1980’lerden başlayarak, bilim de (psikoloji, sosyal psikoloji, nöroloji) ‘mutluluk’la ilgilenmeye başladı; Afrika’dan Kanada’ya, Avrupa’dan Amerika’ya sorular sordu, veriler topladı, beyin dalgalarına baktı, sonuçları değerlendirdi. Sonra mutluluğun gizini açıkladı. Aile, arkadaşlar, aşk… Sağlık, para, iş gibi başka etkenlerin yanı sıra, ama onların hepsinden de fazla, toplumsal ilişkiler etkiliyordu mutluluğu. Biz, birbirimizle ilişkide olduğumuzda mutluyduk.


3 Ocak 1992 – Singapur’da çiklet çiğneme yasağı yürürlüğe girdi. Ayrıca ülkeye giriş yapan yabancılara üzerlerinde bulunan çikletleri bildirme zorunluluğu getirildi.


Türkiye’deki bir arkadaşımın oğlu “Yaz tatili çok kısa, bir işe yaramıyor,” demiş.
Arkadaşım sormuş: “Neden?”
Avustralya’da öğrencilerin işi daha güç. Noel’le birleşen yaz tatili bir buçuk ayda bitiyor, Şubat demek yeni okul yılı demek. Üstelik ne kar ne de bıyıklı valiler var çocukları sevindirecek.


6 Ocak – Buket Uzuner: “Yazı, sinema kadar şanslı bir sanat değil. Yazarın tek aracı var, o da dil.”
Sinemayı, izlediğimiz film bir edebiyat yapıtının uyarlaması olduğunda bile, edebiyattan ayrı değerlendirmeli bence. Sinema, edebiyatın zengin sözcükleriyle konuşmuyor ama kendi diliyle çok güzel şeyler söylüyor.


8 Ocak – Feyza Hepçilingirler: “Biz de herkes gibi bir tek kez yaşama hakkına sahibiz; ama bu tek yaşamda üç darbe, sayısız muhtıra, soluk aldırmayan sıkıyönetimler, dahası soruşturmalar, kovuşturmalar, cezaevleri, ölüm oruçları, idamlar gördük. Ne için? Tümünün ana nedeni, siyaset.”


9 Ocak – Feyza Hepçilingirler: “Bir politikacıya ülkeyi nasıl yönetmesi gerektiğini söylemeye kalkın, başınıza gelmedik iş kalmaz; ama aynı politikacı, hiçbir şey bilmediği dil konusunda, bilmediğini sorup öğrenme gereksinimi bile duymadan, “babayla oğul birbirini anlamıyor” diye ahkâm kesmekte bir sakınca görmez; sözcük yasaklar, yasa çıkarır, kurum kapatır; üstelik bunu Atatürk’ün mirasına el koyarak yapar.”


9 Ocak – Ali Teoman: “Ben okura kolaylık sağlayan bir yazar değilim. Kolay yazmıyorum, okur da okurken biraz zorlanabilir.”


Orta okulun sonları ya da lisenin başlarıydı. Ders aralarında notlar alır, defterin tam ortasından kopardığım sayfaya bir şeyler yazardım bazen. Derste ya da teneffüste olan komik bir olayı, gönlümden geçirdiğim bir öyküye katabileceğimi düşündüğüm kimi sözleri… Bir gün arkadaşlarımdan biri ne yazdığımı sordu, kâğıdı çabucak çantama atıp, bir şeyler söyleyip soruyu geçiştirdim. Bir daha okulda yazmadım. Evet, yazmak benim için de gizli bir işti. Yazmanın, sır vermeye benzeyen bir yanı var sanki.


13 Ocak – Melih Cevdet Anday: “Çık benim şair tabiatım, çık orta yere/ Fakir güzelinden söyle/ Hasret ateşinden çal/ Çal, söyle benim derdimi sevdalı sesinle”
Gel, hazırından söyle bu akşam/ Üzme yetişir, üzme firakınla harabım./ Sonunda ah çekeriz derinden/ Kim anlayacak sahiden olduğunu/ Sen söyle yalnız/ Zülfündedir baht-ı siyâhım bestesini/ Dede’den.


31 Ocak – Onay Sözer: “Sanat ya da edebiyat yapıtı, kendin oluşla aynı şey değildir; çünkü bizim hayali, yanlış benliğimizle özdeşleşmemizi de sağlayabilir. Onu yaşamdaki sorunlarımızın çözümleriyle karıştırmamalıyız. Ama yine de yapıt, içinde bulunduğumuz sorunlara bir küçük ışık tutuyor ve bizi biz “olma”ya çağırıyorsa bu, yalnız yazarın değil, okuyucunun da başarısı sayılmalı.”


15 Şubat 1967 – Türkiye’de yedi milyon “boş gezen” insan olduğu açıklandı. İzmir kahvelerinde on kişiye bir sandalye düşüyor. İstanbul’da ise bir kişi çalışıp üç kişi yiyor.


16 Şubat – Sis: Tevfik Fikret’in İstanbul’a lanetler yağdırdığı şiirinin adı.
Sarmış ufuklarını senin gene inatçı bir duman,/ beyaz bir karanlık ki, gittikçe artan
ağırlığının altında her şey silinmiş gibi,/ bütün tablolar tozlu bir yoğunlukla örtülü,/
Ne denli kötümser Tevfik Fikret bu şiirinde.


18 Şubat – Oya Baydar: “Kimi yazar, kahramanlarının kaderini elinde tutar, romanın kurgusu doğrultusunda kendi istediği gibi belirler. Benimkiler ise neredeyse beni teslim alıyorlar.
Pek çok yazardan benzerini duyduğum bu sözler, kendini tatlı tatlı kandırmak gibi geliyor bana. Yazarı teslim alan kahramanı teslim alan yine aynı yazar olduğuna göre!


19 Şubat 1960 – 60 yıllık hayatında bir mülakatı dahi geçemediğini belirten Şarkışlalı bir vatandaş bu haksızlık tamir edilmediği takdirde insanlık sıfatlarından mahrum edilmesini İçişleri Bakanlığı’ndan bir dilekçe ile talep etti.


21 Şubat – Sıcak Şair: Turgut Uyar’ın deyişiyle Cahit Külebi.
Turgut Uyar Korkulu Ustalık adlı kitabında, Cahit Külebi için şöyle demiş: “Külebi sıcak şair; Türkiye’de az vardır böylesi, durup durup okunacak. Külebi bu az olanlardan.”  
İşte Külebi’nin sıcacık şiirlerinin birinden birkaç dize: