Adı Edip Ceyhan olan bir umut öyküsü: Kim bilir belki de bize unuttuğumuz değerleri anımsatmak için doğdu Edip. Başkalarını sevmeyi anımsayalım diye. Sevmek... Değer vermek, umursamak, paylaşmak. Sevmek... Emek vermek!
Fark etmiş miydiniz, her şey emekle güzelleşiyor.
Çocuklarımız, dostluklarımız, arkadaşlıklarımız, aşklar.
Yaptığımız yemekler. Başardığımız işler. Bedenimiz, yüzümüz, düşünce dünyamız.
Öykülerimiz, şiirlerimiz, yaptığımız resimler. Bahçemiz, çiçeklerimiz.
Kıvılcımın düştüğü yerde sevgi bile emekle var oluyor, emekle güzelleşiyor.
Evrenin işleyişi emeği düzenleyen yasalarla olasıymış gibi geliyor. Tamam iddia etmeyim. Bilinçsiz çabaya, hedefsiz uğraşıp, didinmeye emek denmez. Evrensel bir bilincin olup olmadığı ise çok derin konu.
Ama insanın düzenini emeğin, emeğe saygının, emeği tanımanın oluşturduğu kesin. Emeğin olmadığı yerde, emeğe saygı duyulmayan yerde insanın düzeni bozuluyor. Kötülük, yozluk, çirkinlik devralıyor. Öfke, korku, keder egemen oluyor.
Size Edip Ceyhan’dan söz etmek istiyorum. Ondan ilk kez ileti aldığım zaman neredeyse inanamamıştım. Bitlis’in Hizan ilçesinde bir dağ köyünden, gencecik bir öğretmenden bir ileti almak!
Benden, köyünün öğrencilerinin öykülerini yazmamı istiyordu. İki yıldır öğretmen, iki yıldır bu dağ köyünde. Yoklukla, cahillikle, yoksullukla, yalnızlıkla savaşıyor.
Neden?
Onun yaşında pek çok genç insan futbolcu ya da şarkıcı olmaya, ünlü olmaya, çok para kazanmaya çalışıyor. Şehirde yaşamak, iyi bir işte çalışmak, bol bol tüketerek yaşayabilmek istiyor. Onlar da haklı. Dünyaya bir kere gelecekler. Bildikleri, anladıklarının en iyisini yaşamak istiyorlar.
Edip, Bitlis’in bir dağ köyünde ısrar ediyor. Neden?
Kendini karamsarlığa, vurdumduymazlığa, tembelliğe teslim etmedi. Korktu. Kaçmak istedi, kaçmaya çalıştı, ağladı, yakındı. Ama bu dağ köyünü, Türkçe konuşamayan Kürt çocuklarını, yoksul, cahil anne babaları, çileli amcaları, dayıları, teyzeleri bırakamadı.
Neden?
Kim bilir belki de bize umut vermek için doğdu, Edip. Para, çıkar ilişkileri, güç oyunları, savaşlarla gittikçe kirlenen dünyada yüreklerimize umut tohumları atmak için yaşıyor.
Düşünüyor, dert ediyor, seviyor, çalışıyor. Yıkık dökük okulu baştan yaratıyor. Öğrencileri bahçedeki sıralarda ödevlerini yaparken, Edip sınıfın sıvasını, boyasını yapıyor.
Geceleri yalnızlığının, korkularının, garipliğinin içinde düşler kuruyor. O düşleri gerçekleştirmek için kolları sıvıyor. Okuluna internet getirtiyor.
İnternet’le dünyaya sesini duyuruyor. Köyünün sorunlarını paylaşmaya çalışıyor, çözüm arıyor. Yılmıyor. Aylarca uğraşıyor. Sonunda okuluna bilgisayar getiriyor, bir yansıtıcı, belgesel filimler, çizgi filimler getiriyor.
Çocuklarıyla çocuk oluyor Edip. Yalvar yakar izin alıp bir tarlada onlarla futbol oynuyor. Sevinçten uçan çocuklarla.
Kim bilir belki de bize unuttuğumuz değerleri anımsatmak için doğdu Edip. Başkalarını sevmeyi anımsayalım diye.
Sevmek? Değer vermek, umursamak, paylaşmak. Sevmek? Emek vermek.
Öğrencilerine yalnızca Matematik, Türkçe, Hayat Bilgisi, İngilizce değil fotoğraf çekmeyi de öğretiyor Edip. Hayal kurmayı. Çocuk olmayı.
Bitlis’in bir dağ köyünde. Vazgeçmiyor.
Edip. Sevmeyi, yargısız, sorgusuz, içten, karşılık beklemeyen sevinçlerle yeniden keşfedelim diye doğdu belki de.
Her şey çocuklar için, diyor Edip öğretmen.
Sevgili Edip, sen de bir çocuksun. Çok yaşa, hep iyiliklerle güzelliklerle var ol. Bize insan olmayı, sevmeyi, çocuk olmayı anımsatmayı sürdür.
Her şey emekle güzel!
Hayatlarımız Edip öğretmenle, onun gibi nice Mehmet, Ayşe, Serap öğretmenle güzel.
Sevgiyle kalın, güzelliklerle kalın sevgili öğretmenlerimiz.
bir an öylesine Edip''in öğrencisi olmak geldi ki içimden gözlerim yaşlarla dolu, burnumu çekerek içlenmiş bir çocuk gibi.
düzenin, prosedürlerin, kalıplaşmış ve yasallaşmış sorumluluklar, kısırdöngüler ve süreçlerin yaşamımızı, çabamızı, hevesimizi ve ruhumuzu sürüklediği bezginlik ve çaresizlik bize ulaşamadan güzelliklerin farkına ve tadına varabilmek ve vardırabilmek ne güzel.bunu yaşayan ve yaşatabilen Edip öğretmene ne mutlu.
dünyayı değiştirmek için sadece çocukları yetiştirmek yeterli. bu en etkili ve en uzun vadeli çözüm. Edip öğretmen sonucu görebilir mi meçhul ama kesin olan bir şey var , o da dünyayı, geleceği değiştirecek o adımı Edip öğretmenin çoktan atmış olduğu.yüreği ferah olsun, ruhu çocuklar kadar şen ve taze olsun; o minik beyinlerde oluşturduğu değişik bir bakış açısı, küçük bir umut, yüreklerine düşürdüğü minnacık bir mutluluk, ufak bir yaşama sevinci, gözlerine yansıttığı sevgi pırıltıları ve çocukların yaşama çabalarına farkında olmadan kattığı azim az şey mi. bizi biz yapan, bize amaç ve yol gösteren , küçük gözüken ama çok derine inerek yaşam enerjilerimizi şakillendiren etkiler bunlar.
ne mutlu böyle bir öğretmene.
Ben kendimi tanıyamadım Deniz Ablamın yazisında, ıcının guzellıgını bana yansıtmıs, keske senın anlattıgın gıbı olabılsem , sevgıler....
bi kırşehirli olarak edip hocayla gurur duydum.helal olsun...
edip ogretmenin oykusu umut yuklu. ne guzel bir sey edip ogretmen gibilerin var oldugunu bilmek. bu guzel yazi icin tesekkurler deniz.
edip ogretmene ve cocuklarina sevgiler... heyecanlari, umutlari, sevgileri hic eksik olmasin.
Haberler | 
Kategori: 
Yazan: 
Facebook'ta paylaş
